Boos!
“Wel Pot-Ver-Pot-Ver-Dorie!!!” Meneer trekt driftig aan de verpakking van een pak koffie dat maar niet open wil. Met een woedend gebaar mikt hij het pak in de vuilnisbak die vervolgens met een klap omvalt. Zuchtend gaat de man bij mij aan de keukentafel zitten. “Soms denk ik dat ik gek word. Ik ben de hele tijd zo boos over alles, zo ontzettend kwaad. Dan denk ik, waarom mijn lieve Aaltje? Het was een lief mens, deed geen vlieg kwaad.” Ik ben op bezoek bij een meneer wiens vrouw wij een maand geleden hebben uitgevaren. Meestal wordt er tijdens het nagesprek wat nagepraat over de uitvaart, maar meneer wil duidelijk even zijn hart luchten. “Sorry hoor, zo ken ik mijzelf helemaal niet,” verontschuldigt hij zich. “Aaltjes uitvaart heb ik eigenlijk in een soort roes beleefd. Net alsof het allemaal niet echt was. Maar ik weet nog precies hoe ik 's avonds de koffiekopjes door de keuken smeet. Omdat de koffiemelk op was!” Hij kijkt mij vragend aan ”ik word zeker krankjorum?”
Vijf fases
“Nee hoor,” stel ik meneer gerust. “Ik denk dat ze dit rouw noemen.” Hij kijkt mij ongelovig aan. “Is een driftbui rouwverwerking?” Ik leg meneer uit dat een beroemde psychiater begin vorige eeuw ontdekte dat er vijf fases van rouw zijn, waar bijna iedereen die een geliefde verliest doorheen gaat. Meestal begint het rouwproces met de ontkenningsfase, een afweermechanisme van ons brein. De waarheid is te erg en dus ontkennen we deze geheel of gedeeltelijk. “Misschien dat de uitvaart van uw vrouw daarom een beetje aan u voorbij is gegaan.” “En daarna?” vraagt meneer nieuwsgierig. “Dan komt de fase van boosheid en woede. Het brein komt in opstand.” “De fase van de vliegende kopjes,” grapt meneer. “Exact,” zeg ik. “Hieruit volgt de fase van het gevecht en het onderhandelen. Mensen in deze fase gaan zich bijvoorbeeld doelen stellen zoals stoppen met roken, gezonder eten of geld inzamelen. In deze fase staat actie centraal.” “Oh, die lijkt mij niet zo erg,” zegt meneer. “Tja, alleen volgt hierna vaak nog een pittige verdrietige fase,” leg ik uit “nabestaanden komen tot ontdekking dat ontkennen, boos worden of vechten niets verandert aan wat er gebeurd is. Machteloosheid kenmerkt deze fase. Maar dit is ook een bewustwordingsfase, die leidt tot acceptatie.
Je moet er doorheen
Acceptatie kenmerkt de laatste fase. Je vergeet of ontkent je geliefde niet, maar accepteert dat je leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Dat je je leven opnieuw vorm zal moeten geven” verduidelijk ik. “Omdat alle mensen anders zijn, verschilt het rouwproces van mens tot mens. Maar een ding is voor iedereen hetzelfde. Je moet er doorheen." “Is daar helemaal niets aan te doen?” wil meneer weten. Ik knik bemoedigend. “Het helpt om jezelf tijd te gunnen en je emoties de ruimte te geven. Het is tenslotte niet niks wat er is gebeurd. En als je na verloop van tijd niet verder komt, zoek dan hulp. Daar is niets mis mee.” Het blijft even stil in de keuken. “Emoties de ruimte geven,” herhaalt meneer en hij kijkt mistroostig naar de omgevallen vuilnisbak. “Nou, dat gaat dus best goed.”
Andere Blogs
| Het allerlaatste stukje | |
| De naturapolis | |
| Cupcakes | |
| It is not easy being green! | |
| Dooddoeners | |
| Omzien in liefde | |
| Laat OMA thuis! | |
| Druk met de liefde | |
| Groen wordt het nieuwe zwart | |
| Resomeren | |
| Koppelbed | |
| Het Bos der Omarming | |
| Controlfreak | |
| Verdrietig nieuws | |
| Spreken is Goud | |
| De juiste woorden | |
| Lekker goedkoop | |
| David en het steentje | |
| Een zeemansgraf | |
| Een beetje thuis in de familiekamer |