De sprei van oma
Een verdrietige kleindochter gaat mij voor naar de slaapkamer van haar oma. De oude dame is ’s nachts in haar slaap is overleden. “Dit is de manier waarop ze het liefste wilde gaan,” zegt de kleindochter op een manier waar berusting uit spreekt. “Gewoon weggegleden in haar slaap.” Voorzichtig trekt ze de sprei iets hoger over haar oma’s schouders. Ineens vallen mij de vele fotootjes op, die zijn afgebeeld op het bonte kleed. “Wat een bijzondere sprei is dit,” zeg ik bewonderend.
Foto's op textiel drukken
“Ja, het zijn allemaal foto’s van onze familieleden. Dit was echt haar lievelingssprei. Ze las ooit eens ergens dat je foto’s op textiel kan laten drukken. Toen heeft ze haar mooiste foto’s bij elkaar gezocht, op lapjes stof laten drukken en vervolgens heeft ze die lapjes in een bijzonder patroon aan elkaar genaaid. Ze is er meer dan een jaar mee bezig geweest en toen de sprei klaar was, sliep ze er elke nacht onder. Iedereen van onze familie staat er op. Mijn ouders, haar broer, haar ooms en tantes … en wij natuurlijk” zegt de kleindochter met gepaste trots. “Oma zei altijd dat ze zich nooit eenzaam voelde omdat ze onder de sprei iedereen om zich heen voelde.” Mijn ogen glijden over de talloze liefdevolle foto’s die de sprei telt en ik zwijg ontroerd. Mevrouw moet een echt familiemens zijn geweest.
Vele alternatieven voor een kist
Als we even later in de woonkamer de uitvaart verder bespreken en de omhulling ter sprake komt, zegt de kleindochter: “Toch jammer dat we haar in een kist moeten begraven. We gaan haar natuurlijk met haar prachtige sprei toedekken maar daar zie je jammer genoeg dan niks meer van als de kist gesloten is.” Gelukkig kan ik de kleindochter uitleggen dat de regels op dit gebied best ruimte bieden. Er staat in de wet dat de overledene bedekt dient te zijn en dat de omhulling gemaakt moet zijn van materiaal dat vergaat dan wel brandbaar is. Dit laat veel ruimte voor creativiteit. Rieten manden, waden of zelfs kartonnen dozen, wij hebben al veel alternatieven voor een kist voorbij zien komen. Ik stel aan de naaste familie voor om mevrouw op een opbaarplank op te baren en haar prachtige sprei als een wade om haar heen te vouwen.
Stap voor stap
De kleindochter wil graag helpen. Samen met onze Rommy vouwen we de prachtige sprei zo om de dame heen dat er mooie symmetrische plooien in zitten. In de dagen die volgen wordt de wade iedere dag een stukje hoger dichtgevouwen. Op de ochtend van het afscheid sluit de familie met onze hulp de wade en wordt ook het gezicht van mevrouw bedekt. Ter afscheid steken alle familieleden nog witte bloemen tussen de vouwen van de sprei. De kleindochter komt naast me staan. “Ik vind het zo ontroerend mooi” fluistert ze geëmotioneerd. “En weet je wat ik nou het mooiste vind? Dat ik naar de sprei kijk en zie hoeveel mensen, van wie ze zoveel hield, daarboven op haar wachten …”
Andere Blogs
| Het allerlaatste stukje | |
| De naturapolis | |
| Cupcakes | |
| It is not easy being green! | |
| Dooddoeners | |
| Omzien in liefde | |
| Laat OMA thuis! | |
| Druk met de liefde | |
| Groen wordt het nieuwe zwart | |
| Resomeren | |
| Koppelbed | |
| Het Bos der Omarming | |
| Controlfreak | |
| Verdrietig nieuws | |
| Spreken is Goud | |
| De juiste woorden | |
| Lekker goedkoop | |
| David en het steentje | |
| Een zeemansgraf | |
| Een beetje thuis in de familiekamer |