Dresscode: vrolijk zomerjurkje
Vanzelfsprekend bepaal je in Nederland zelf wat je aantrekt, ook naar een uitvaart. Wat kan, moet of mag er tegenwoordig eigenlijk allemaal? En waar liggen de grenzen op dit gebied? Wij vinden dat de grenzen worden bepaald door twee ouderwetse woorden: fatsoen en respect. Voorbeelden te over. Wij hebben mensen echt wel eens heel subtiel en beleefd gevraagd of ze toch niet beter hun jas weer aan konden doen omdat hun kleding duidelijk niet gepast was bij een uitvaart. Zo herinner ik mij een jongedame in ieniemienie rokje op een zeer religieuze begrafenis. Of de heer die in een T-shirt met doodshoofden en met hel-en-verdoemenis-opdruk in de aula verscheen. Het gebeurt vaak niet met opzet maar het kan door de aanwezigen toch als heel storend worden ervaren.
Gelukkig weet men over het algemeen wel wat “hoort”: nette kleding in donkere tinten. Toch zien wij ook hier de laatste jaren wat dingen veranderen. Het is inmiddels vrij normaal geworden om casual gekleed in bijvoorbeeld jeans naar een uitvaart te gaan. Maar ook zien wij steeds vaker dat ervoor wordt gekozen om een dresscode te vermelden op de rouwkaart. Het verzoek om niet in donkere maar juist in vrolijke kleding naar de uitvaart te komen. Achterliggende gedachte hierbij kan zijn dat men het leven van de overledene wil vieren in plaats van zijn dood te betreuren. Een ander voorbeeld is het verzoek om niet in het zwart maar juist allemaal in het wit gekleed te komen. Dit omdat, volgens de laatste wens van de overledene, de gehele uitvaart in het wit wordt uitgevoerd; een witte kist, witte rouwauto en witte bloemen. Het is heel indrukwekkend als iedereen gevolg geeft aan zo’n verzoek, uit respect naar de overledene en de familie.
Een ander prachtig voorbeeld hiervan is de uitvaart van een jongeman die wij enige jaren geleden mochten verzorgen. Op de rouwkaart stond een verzoek aan de dames of zij tijdens de uitvaart allemaal een vrolijke zomerjurk wilden dragen. De jongeman keek namelijk altijd zo uit naar ”rokjesdag”, de eerste warme dag in het voorjaar waarop veel vrouwen voor het eerst weer een rokje dragen. Het voorjaar bleek onhaalbaar door zijn ernstige ziek zijn. De uitvaart vond plaats op een gure, regenachtige dag eind februari. Maar ondanks het slechte weer verschenen alle dames toch in vrolijke zomerjurkjes en op hooggehakte sandaaltjes. Aan hun wiebelige gang kon ik duidelijk zien dat er onder de belangstellenden een groot aantal “broekenmeisjes” was, die kennelijk voor het eerst in hun leven op hakken liep. Bezorgd keek ik de aula van het crematorium in en zag ze zitten koukleumen in hun dunne kleedjes. Ik voelde ontroering en medelijden tegelijk. Gelukkig zag de oplettende aulamedewerkster ook de bibberende lippen en het kippenvel van de meiden. Ze gaf mij een geruststellende knipoog en zette vervolgens snel de verwarming wat hoger. Het zal u niet verbazen dat na afloop van de dienst, de warme chocolademelk gretig aftrek vond tijdens de condoleance in de koffiekamer.
Andere Blogs
| Het allerlaatste stukje | |
| De naturapolis | |
| Cupcakes | |
| It is not easy being green! | |
| Dooddoeners | |
| Omzien in liefde | |
| Laat OMA thuis! | |
| Druk met de liefde | |
| Groen wordt het nieuwe zwart | |
| Resomeren | |
| Koppelbed | |
| Het Bos der Omarming | |
| Controlfreak | |
| Verdrietig nieuws | |
| Spreken is Goud | |
| De juiste woorden | |
| Lekker goedkoop | |
| David en het steentje | |
| Een zeemansgraf | |
| Een beetje thuis in de familiekamer |