Droomland


 

Ik sta met mijn koffertje voor de deur van een aanleunwoning waar ’s nachts een dame is overleden. Nog voor ik op de bel kan drukken klinkt een oorverdovend kindergekrijs mij door het open keukenraampje tegemoet. “Dat is niet waar, mama. Niet! Waar!” Een jonge vrouw werpt een verontschuldigende blik door het raam. “Sorry hoor, er is geen land met mijn dochter te bezeilen,” zegt ze als ze even later de deur opendoet. Een klein meisje staat stampvoetend aan haar zijde.

Is de dood te heftig voor kinderen?
Als ik iets later met een kopje thee op de bank zit, is het stil. Het meisje kijkt mij boos aan. “Mijn oma is dood,” zegt ze pontificaal. “Mama zegt dat ze een sterretje of een engel geworden is.” De tranen schieten in haar ogen. “Maar dat is helemaal niet waar. Ze is gewoon daar, in haar bed, ik heb net haar voeten gezien!” Ze loopt richting de slaapkamerdeur. Haar moeder reageert paniekerig. “Nee Fleur, niet naar binnengaan!” en trekt haar op schoot. Ik zoek even in mijn tas en pak er een boekje uit. “Kijk eens Fleur, ik heb een kleurboek voor jou. Over Bo de Beer. Zijn opa is dood. Wil je het zien?” Het meisje knikt nieuwsgierig. Even later zit ze naar hartenlust in de keuken te kleuren. Haar moeder kijkt mij ongerust aan. “Dood? Is dat niet te heftig voor kinderen? Ik wil niet dat ze er later last van krijgt, hoor!” Ik probeer moeder gerust te stellen. “Het is onze ervaring dat kinderen heel goed kunnen aangeven wat ze wel en niet willen. Dus niets dwingen of verbieden. Verder is het belangrijk dat ook zij een plekje of rol krijgen in de uitvaart.”

Droomland
In de keuken horen we een stoel schuiven. Tsja, kleine potjes hebben grote oren. Fleur komt met een blik van ‘ik-zei-het-je-toch’ parmantig de kamer binnen, pakt haar moeders hand en beweegt zich zelfverzekerd richting slaapkamer. “We gaan naar oma.” Als we even later weer in de woonkamer plaatsnemen, zegt Fleur tegen haar moeder, “zie je nou wel dat oma geen sterretje is!” De kleine meid denkt even na, “ik denk dat oma naar droomland is. Want het lijkt een beetje of ze slaapt.” “’Droomland’ van Paul de Leeuw,” zucht moeder verdrietig, “dat liedje zong mijn moeder altijd voor Fleur als ze bleef logeren.”

Een beetje trots
De uitvaart is drukbezocht. Oma was een graag geziene en actieve dame. Als ik aan het einde van de plechtigheid achter het katheder plaatsneem om het laatste lied aan te kondigen, springt Fleur ineens van haar stoel en trekt mij aan mijn mouw. “Ik wil ook nog wat zeggen,” zegt ze dwingend. Ik zet snel een klein opstapje voor haar neer zodat ze bij de microfoon kan. En dan zegt ze, met een serieus snoetje: “Mijn oma is de liefste oma van de heeeeeeeele wereld,” en Fleur spreidt haar armpjes zo wijd als ze kan. Als even later het lied ‘Droomland’ door de speakers klinkt, horen we Fleur haar heldere stemmetje duidelijk boven de muziek uit. Ze kan het liedje woord voor woord meezingen. In de zaal wordt massaal naar zakdoekjes gegrabbeld. En ik? Ik voel mij eigenlijk best een beetje trots want hoe fijn is het te weten dat kinderen zich veilig en gezien voelen op een uitvaart van een geliefde.

« vorige pagina

Andere Blogs


  08-01-2024   Het allerlaatste stukje
  01-11-2023   De naturapolis
  12-09-2023   Cupcakes
  24-07-2023   It is not easy being green!
  10-05-2023   Dooddoeners
  22-03-2023   Omzien in liefde
  07-02-2023   Laat OMA thuis!
  24-11-2022   Druk met de liefde
  27-10-2022   Groen wordt het nieuwe zwart
  12-07-2022   Resomeren
  31-05-2022   Koppelbed
  02-05-2022   Het Bos der Omarming
  23-03-2022   Controlfreak
  26-01-2022   Verdrietig nieuws
  08-12-2021   Spreken is Goud
  06-10-2021   De juiste woorden
  16-09-2021   Lekker goedkoop
  01-09-2021   David en het steentje
  15-06-2021   Een zeemansgraf
  20-05-2021   Een beetje thuis in de familiekamer