Duifjes

“Asbestemming? Wat is dat nou weer?” Tegenover mij zitten twee blonde meiden in de tienerleeftijd, waarvan de oudste haar moeder vragend aankijkt. We zijn bezig de laatste hand te leggen aan de bespreking van hun opa’s uitvaart. De meiden voelen zich duidelijk betrokken bij het organiseren van de uitvaart want ze hebben het hoogste woord. Ik denk even na. “Asbestemming is dat wat er moet gebeuren met de as van opa na de crematie. Dit crematorium biedt de volgende mogelijkheden: uitstrooien op het strooiveld, over zee of vanuit een vliegtuig. Of je kunt de as zelf ophalen en mee naar huis nemen. Maar als je helemaal afstand wil doen van de as, dan kies je voor de laatste optie.”

De meiden laten een afkeurend geluid horen: “Afstand doen? Mooi niet. We halen hem gewoon op.” Hun moeder is het er nog niet helemaal mee eens. “Zo’n urn in huis vind ik anders wel best luguber hoor. Uitstrooien op een strooiveld vind ik erg onpersoonlijk. Uitstrooien over zee valt ook af, daar had hij niets mee. Hij bleef het liefst thuis, lekker tuinieren. Eerst in zijn eigen tuin en later in de onze toen hij naar een bejaardenflat verhuisde.” Ze staart melancholisch uit het raam. “Die twee kersenboompjes daar heeft hij nog geplant toen de meiden werden geboren. Twee boompjes voor twee duifjes zei hij altijd.” De jongste knikt. “Zo noemde hij ons altijd. Zijn duifjes.”

Ik neem een slokje thee en denk na. “Er is nog een optie. Jullie kunnen ons machtigen om de as op te halen. Wij bewaren dan de urn tot jullie weten wat jullie willen. Er zijn nog zoveel andere mogelijkheden. Zo zijn er biologisch afbreekbare urnen, die je in de tuin kunt begraven of te water kunt laten. De Beyond-urn is daar een voorbeeld van. Of je kunt as laten verwerken in een kunstwerk van keramiek of glas. Ook bestaan er assieraden. Er zijn zelfs mensen die as laten verwerken in een tatoeage, alhoewel die techniek nogal omstreden is.” Bij het woord tatoeage hebben de twee tienermeiden meteen de oren gespitst. “Een tatoeage! Van opa!” “Nee, van een duif! Dat willen we.” Maar de afkeurende blik van hun moeder verraad dat ze daarop weinig kans maken. “Vertel eens wat meer over die assieraden,” vraagt ze, in de hoop de aandacht af te leiden. Snel haal ik een catalogus uit mijn koffer.

Twee maanden later ontvang ik de drie in ons uitvaarthuis. Ze komen opa’s as ophalen. De groene Beyond-urn staat klaar om in de tuin bij de kersenboompjes begraven te worden. Ik heb een klein zakje as apart gehouden voor de assieraden die moeder voor de meiden uitgezocht heeft. Het zijn twee vogelvormige hangertjes. “Duifjes!” roepen de meiden verrukt, als ik het sieradendoosje open doe. Even later zitten ze geconcentreerd aan tafel om de hangertjes vullen. Mijn hulp vinden zij niet nodig. Het is nogal een gepriegel om de as via een trechtertje in de vogeltjes te gieten, maar uiteindelijk lukt het ze toch. Trots als een pauw bewonderen ze in de spiegel het resultaat. Moeder pinkt ontroerd een traantje weg. Als ze even later hun jas aantrekken om weg te gaan, zie ik dat de oudste het zakje met het laatste restje as in haar tas laat glijden. Betrapt kijkt ze mij aan. “Voor later,” fluistert ze, “voor als ik misschien toch een tatoeage mag.” Ik glimlach. Ik geef haar weinig kans, maar je weet maar nooit.

Andere Blogs

08-01-2024	Het allerlaatste stukje
01-11-2023	De naturapolis
12-09-2023	Cupcakes
24-07-2023	It is not easy being green!
10-05-2023	Dooddoeners
22-03-2023	Omzien in liefde
07-02-2023	Laat OMA thuis!
24-11-2022	Druk met de liefde
27-10-2022	Groen wordt het nieuwe zwart
12-07-2022	Resomeren
31-05-2022	Koppelbed
02-05-2022	Het Bos der Omarming
23-03-2022	Controlfreak
26-01-2022	Verdrietig nieuws
08-12-2021	Spreken is Goud
06-10-2021	De juiste woorden
16-09-2021	Lekker goedkoop
01-09-2021	David en het steentje
15-06-2021	Een zeemansgraf
20-05-2021	Een beetje thuis in de familiekamer