Duifjes
De meiden laten een afkeurend geluid horen: “Afstand doen? Mooi niet. We halen hem gewoon op.” Hun moeder is het er nog niet helemaal mee eens. “Zo’n urn in huis vind ik anders wel best luguber hoor. Uitstrooien op een strooiveld vind ik erg onpersoonlijk. Uitstrooien over zee valt ook af, daar had hij niets mee. Hij bleef het liefst thuis, lekker tuinieren. Eerst in zijn eigen tuin en later in de onze toen hij naar een bejaardenflat verhuisde.” Ze staart melancholisch uit het raam. “Die twee kersenboompjes daar heeft hij nog geplant toen de meiden werden geboren. Twee boompjes voor twee duifjes zei hij altijd.” De jongste knikt. “Zo noemde hij ons altijd. Zijn duifjes.”
Ik neem een slokje thee en denk na. “Er is nog een optie. Jullie kunnen ons machtigen om de as op te halen. Wij bewaren dan de urn tot jullie weten wat jullie willen. Er zijn nog zoveel andere mogelijkheden. Zo zijn er biologisch afbreekbare urnen, die je in de tuin kunt begraven of te water kunt laten. De Beyond-urn is daar een voorbeeld van. Of je kunt as laten verwerken in een kunstwerk van keramiek of glas. Ook bestaan er assieraden. Er zijn zelfs mensen die as laten verwerken in een tatoeage, alhoewel die techniek nogal omstreden is.” Bij het woord tatoeage hebben de twee tienermeiden meteen de oren gespitst. “Een tatoeage! Van opa!” “Nee, van een duif! Dat willen we.” Maar de afkeurende blik van hun moeder verraad dat ze daarop weinig kans maken. “Vertel eens wat meer over die assieraden,” vraagt ze, in de hoop de aandacht af te leiden. Snel haal ik een catalogus uit mijn koffer.
Twee maanden later ontvang ik de drie in ons uitvaarthuis. Ze komen opa’s as ophalen. De groene Beyond-urn staat klaar om in de tuin bij de kersenboompjes begraven te worden. Ik heb een klein zakje as apart gehouden voor de assieraden die moeder voor de meiden uitgezocht heeft. Het zijn twee vogelvormige hangertjes. “Duifjes!” roepen de meiden verrukt, als ik het sieradendoosje open doe. Even later zitten ze geconcentreerd aan tafel om de hangertjes vullen. Mijn hulp vinden zij niet nodig. Het is nogal een gepriegel om de as via een trechtertje in de vogeltjes te gieten, maar uiteindelijk lukt het ze toch. Trots als een pauw bewonderen ze in de spiegel het resultaat. Moeder pinkt ontroerd een traantje weg. Als ze even later hun jas aantrekken om weg te gaan, zie ik dat de oudste het zakje met het laatste restje as in haar tas laat glijden. Betrapt kijkt ze mij aan. “Voor later,” fluistert ze, “voor als ik misschien toch een tatoeage mag.” Ik glimlach. Ik geef haar weinig kans, maar je weet maar nooit.
Andere Blogs
| Omzien in liefde | |
| Laat OMA thuis! | |
| Druk met de liefde | |
| Groen wordt het nieuwe zwart | |
| Resomeren | |
| Koppelbed | |
| Het Bos der Omarming | |
| Controlfreak | |
| Verdrietig nieuws | |
| Spreken is Goud | |
| De juiste woorden | |
| Lekker goedkoop | |
| David en het steentje | |
| Een zeemansgraf | |
| Een beetje thuis in de familiekamer | |
| Boomstamschijven en prikkelbosjes | |
| Dresscode: vrolijk zomerjurkje | |
| De kleren maken de man | |
| Het Hummeltje | |
| Duifjes |