Een beetje thuis in de familiekamer
“Hè, die rot-corona ook,” moppert de mevrouw aan de andere kant van de lijn. “Door al die maatregelen mag mam dus niet op haar kamer in het verpleeghuis opgebaard worden. Nu gaan ze haar zeker in zo’n vriezer stoppen? En dan mag ik misschien maar tien minuutjes naar haar toe. Dat wil ik echt niet. Zo naar!” Ik probeer de boze mevrouw een beetje te kalmeren. “Uw moeder mag ook gewoon bij ons in de familiekamer komen, hoor.” “Bij jullie?” snift mevrouw, “wat bedoelt u?”
Ik leg uit: “Vroeger was het in een uitvaartcentrum inderdaad zo dat je alleen op afspraak even bij de overledene mocht komen kijken. Die werd dan voor dat doel ‘klaargezet’ in een rouwkamer waar je, onder het toeziend oog van een medewerker, even op bezoek mocht.” “Maar tegenwoordig bestaat er ook zoiets als een familiekamer,” vervolg ik, “bij ons zijn dit twee ruime kamers gescheiden door glas-in-looddeuren. In de ene kamer wordt uw moeder opgebaard, de andere kamer is ingericht als een soort zitkamertje. U krijgt de sleutel en kan komen en gaan wanneer u dat wil.”
“Dat klinkt al veel beter,” moppert de boze mevrouw, “maar dan ligt ze nog steeds in een vreemde kamer, zonder haar eigen spulletjes.” “Ja, daar heeft u gelijk in,” geef ik toe. “Maar het staat u volledig vrij om de kamer met eigen spulletjes naar uw zin te maken. En ik weet niet of u veel familie verwacht, maar voor het ontvangen van een grote groepen kunt u onze aula gebruiken, voor een condoleancemiddag of -avond. Voorafgaand aan de condoleance wordt uw moeder dan overgebracht naar de aula. Na afloop brengen we haar weer terug in de beslotenheid van de familiekamer.” De mevrouw laat weten er even over na te willen denken. Een half uurtje later belt zij mij terug om mij te laten weten dat wij haar moeder uit het verpleeghuis op mogen halen.
De volgende ochtend hoor ik wat gestommel in één van de familiekamers en ik besluit even een kijkje te nemen. De inmiddels niet meer zo boze mevrouw is druk in de weer met stapels muffe verhuisdozen. “Zit hier ook ergens een stopcontact?” vraagt ze terloops. “Voor de schemerlamp natuurlijk,” verduidelijkt ze ongeduldig. Ik probeer mijn verbazing te onderdrukken als ik haar de contactdoos aanwijs. Als ik de trap naar mijn kantoor oploop, bedenk ik dat we hier nog nooit eerder een familie hadden, die zich ‘het-thuis-voelen’ zo letterlijk nam.
Later die week loop ik ’s avonds laat ons uitvaartcentrum binnen, om mijn spullen te halen na een melding van overlijden. Er klinkt wat rumoer uit de familiekamer. Ik besluit om toch even aan te kloppen, om te kijken of alles in orde is. Na een luid en duidelijk “binnen!” stap ik de kamer binnen en zie ik mevrouw op een stoel naast de kist van haar moeder zitten. Het oranje lamplicht van een ouderwetse franje-schemerlamp valt op een opengeslagen boek. “Ik kon niet slapen en daarom besloot ik naar mama toe te gaan,” zegt ze verontschuldigend.
“Ik lees haar voor uit ‘Pinkeltje gaat op reis’ want deze hadden we nog niet uit toen ze stierf.” Ze pinkt een traantje weg. “Ze ligt hier zo fijn tussen haar eigen spulletjes. Kijk, dit waren haar kinderen.” Ze wijst naar de enorme verzameling veelkleurige knuffeldieren die als soldaatjes rond haar kist zijn opgesteld. “Mijn moeder was dement en zonder haar ‘kinderen’ kon ze niet slapen. Dan raakte ze helemaal van streek. Zo mooi, dat ik dit nog voor haar kan doen.” Vanuit de hoek werpt een nijlpaard mij een treurige blik toe. Net als alle andere knuffels is ook hij oranje gekleurd door het licht van de oude schemerlamp. Wat zal deze mevrouw enorm door haar dochter gemist worden, denk ik, terwijl ik zachtjes de deur sluit.
Andere Blogs
| Het allerlaatste stukje | |
| De naturapolis | |
| Cupcakes | |
| It is not easy being green! | |
| Dooddoeners | |
| Omzien in liefde | |
| Laat OMA thuis! | |
| Druk met de liefde | |
| Groen wordt het nieuwe zwart | |
| Resomeren | |
| Koppelbed | |
| Het Bos der Omarming | |
| Controlfreak | |
| Verdrietig nieuws | |
| Spreken is Goud | |
| De juiste woorden | |
| Lekker goedkoop | |
| David en het steentje | |
| Een zeemansgraf | |
| Een beetje thuis in de familiekamer |