Een laatste groet uit Drenthe
“Mijn man was een Drentenaar in hart en nieren”, verklaart een verdrietige weduwe de aanblik van een prachtige tatoeage van een hunebed. Zojuist hebben wij samen met collega Rommy haar overleden man verzorgd. Een beer van een vent die al langere tijd ernstig ziek was. “Hij wilde eigenlijk niet weg uit Drenthe,” vervolgt ze, “hij was liever op de boerderij gebleven maar daar was geen werk voor hem. Dus kwam hij naar het westen.” Ze glimlacht. ”Gelukkig voor mij, want anders had ik hem nooit ontmoet.”
Ruwe bolster, blanke pit
Als we wat later met een kopje koffie in de woonkamer zitten om de rouwkaart te bespreken, lopen we helaas al snel vast. Het oorspronkelijke idee voor een rouwbrief op geschept papier wordt van tafel geveegd. “Dit papier vind ik toch te deftig, zo was hij niet” zegt mevrouw beslist. “Misschien komen we op een ander idee voor de rouwkaart als u mij iets meer over hem vertelt”, probeer ik. Ze knikt en haar ogen worden zachter als ze over haar man vertelt. “Mijn man was een harde werker. Een man van weinig woorden. Het type ruwe bolster, blanke pit. Hij werkte jarenlang als vrachtwagenchauffeur. Hij vond het heerlijk om op de weg te zijn.” Ze pauzeert even. “Maar hij was altijd het gelukkigst als hij een rit richting het oosten had, want dan kon hij even naar Drenthe. Hij moet erg veel heimwee hebben gehad maar sprak er nooit over. Hij zag zichzelf niet als Noord-Hollander. Te veel water en te weinig bomen, zei hij altijd. Maar hij bleef. Voor mij.”
Prachtige kunstwerken
Ze schenkt nog een kopje koffie voor ons in en vervolgt dan op zachte toon: “Toch had hij ook een hele andere kant.” Ze loopt naar een antieke buffetkast en opent de deurtjes. Er liggen stapels en stapels met prachtige aquarellen en pentekeningen in. Ze pakt er een paar uit. “Hij kon aardig tekenen”, zegt ze met groot gevoel voor understatement. En ik? Ik ben opgelucht want ik denk dat het probleem van de rouwkaart zojuist als sneeuw voor de zon is verdwenen. Al snel hebben we een paar prachtige kunstwerken geselecteerd die we voor de rouwkaart willen gebruiken. Voor de voorkant valt de keuze op een idyllische pentekening van een Drents boerderijtje. Het ouderlijk huis van meneer. De tekst houden we eenvoudig, een simpele aankondiging en de gegevens over de uitvaart. Mevrouw knikt tevreden. “Dit past veel beter bij hem.”
Hij zwaait
Als ik de volgende dag de doos met gedrukte rouwkaarten ophaal bij onze drukker, ben ik onder de indruk. De combinatie van het kundige artwork van de graficus, het gekozen lettertype en het mooie, stevige papier maakt de kaart tot een uniek exemplaar. Als ik wat later de kaarten bij mevrouw langsbreng, bewondert zij ademloos het resultaat. “Uw man had beslist een groot talent”, zeg ik met ontzag. Ik buig mij wat dieper over de kaart met het boerderijtje. Ik zie een figuurtje achter het raam dat mij nog niet eerder opgevallen was. Ik wijs het mevrouw aan. Het is een man die zijn hand opsteekt. Hij zwaait, concluderen we. “Een laatste groet uit Drenthe” zegt mevrouw ontroerd. We zijn er stil van.
Andere Blogs
| Het allerlaatste stukje | |
| De naturapolis | |
| Cupcakes | |
| It is not easy being green! | |
| Dooddoeners | |
| Omzien in liefde | |
| Laat OMA thuis! | |
| Druk met de liefde | |
| Groen wordt het nieuwe zwart | |
| Resomeren | |
| Koppelbed | |
| Het Bos der Omarming | |
| Controlfreak | |
| Verdrietig nieuws | |
| Spreken is Goud | |
| De juiste woorden | |
| Lekker goedkoop | |
| David en het steentje | |
| Een zeemansgraf | |
| Een beetje thuis in de familiekamer |