Een zeemansgraf
“Zat u echt al op uw 15e jaar op de grote vaart?” vraag ik verbaasd aan de man naast wiens bed ik zit. We zijn bezig met de voorbespreking van zijn uitvaart. Meneer is ongeneeslijk ziek en belde vanochtend of wij hem wilde helpen met het plannen van zijn ‘laatste reis’. “Ja meissie,” zegt hij gemoedelijk, “mijn vader heb ik nooit gekend en mijn moeder stierf plotseling op haar 34e. De familie wilde mij in het weeshuis stoppen. Maar ik wist dat er in bepaalde cafés geronseld werd voor de scheepvaart. En voordat iemand het doorhad, zat ik mooi op de boot naar Kuala Lumpur. Ik ben altijd blijven varen. Eerst als matroos op de koopvaardij, later als eerste stuurman op cruiseschepen. Nooit getrouwd. De zee was mijn thuis... totdat ik ziek werd,” besluit hij spijtig. Het blijft even stil. “Ik wil een zeemansgraf” zegt hij stellig. “Daarom heb ik u gebeld. Om te kijken of u dat kunt regelen.”
Ik knik en vertel meneer meteen wat ik weet over begraven op zee. Dat het in Nederland niet mag. Wie dat toch wil, moet uitwijken naar bijvoorbeeld Zuid-Afrika of naar het Verenigd Koninkrijk. Daar zijn er op een aantal plaatsen uit de kust, diepe zeetroggen voor aangewezen waar de zee meer dan 300 meter diep is. Maar het is wel aan voorwaarden gebonden. Zo moet de overledene in een massief houten, verzwaarde kist worden geplaatst. In deze kist moeten aan elke zijde 12 gaten zijn gemaakt. De kist wordt afgesloten met stalen banden zodat hij niet door de klap van de tewaterlating uiteenvalt. “Natuurlijk zullen we ook speciaal vervoer naar de betreffende haven moeten organiseren en zijn er de kosten voor het schip. Al met al is een zeebegrafenis best heel kostbaar, u moet toch op minimaal € 15.000 rekenen.” Meneer kijkt verschrikt en teleurgesteld. “Wat een hoop geld! Ik heb inmiddels best een aardig spaarpotje maar ik wil eigenlijk zoveel mogelijk nalaten aan natuurorganisatie ‘Sea First’. Kunt u niet iets goedkopers bedenken?” Ik glimlach geruststellend naar de ruwe zeebonk met het kleine hartje. “Natuurlijk kan ik dat!”
Op de dag van de uitvaart bevind ik mij aan boord van de Antje Maria. We zijn al vroeg in de ochtend met de vlag halfstok uitgevaren. Het een prachtige, heldere dag. De zee lijkt wel een spiegel. De urn met daarin de as van meneer staat naast mij op het dek. Het is een turquoise in wateroplosbare BeyondLife urn. Turquoise omdat die kleur meneer zo deed denken aan de kleur van de Caraïbische zee. Na een uurtje varen, voel ik dat de boot vaart mindert. De kapitein komt aan dek. Hij weet al wat hem te doen staat. Ik heb hem natuurlijk bijgepraat over de wensen van meneer. Enkele minuten later klinkt John Denver’s ‘Calypso’ uit de luidsprekers van de stuurhut. En op het ‘1,2,3, in Godsnaam’ van de kapitein, gaat de BeyondLife urn met een zwaai overboord. Het schip vaart langzaam nog eenmaal rond de plek waar de urn te water is gelaten. Als de scheepshoorn driemaal heeft geklonken, bij wijze van laatste groet, wordt de vlag weer in top gehesen en maakt de bemanning zich op voor terugkeer naar de haven.
Ik kijk de rustig dobberende urn na en zie haar langzaam verder in het water zinken. ‘To sail on a dream, on a crystal clear ocean, to ride on a crest on a wild raging storm’ zingt John Denver hartstochtelijk. Een kleine, turquoise vlek in de grijsgroene zee als mooie herinnering aan de kleur van de kolkende kielzog achter een cruiseschip varend op zee in exotische oorden.
Andere Blogs
| Het allerlaatste stukje | |
| De naturapolis | |
| Cupcakes | |
| It is not easy being green! | |
| Dooddoeners | |
| Omzien in liefde | |
| Laat OMA thuis! | |
| Druk met de liefde | |
| Groen wordt het nieuwe zwart | |
| Resomeren | |
| Koppelbed | |
| Het Bos der Omarming | |
| Controlfreak | |
| Verdrietig nieuws | |
| Spreken is Goud | |
| De juiste woorden | |
| Lekker goedkoop | |
| David en het steentje | |
| Een zeemansgraf | |
| Een beetje thuis in de familiekamer |