Het Bos der Omarming
Het is inmiddels goed aan het weer te merken dat we weer richting mei gaan. De bloesem knalt van de bomen en in de bomen van de Grote Kerk in Edam bouwen de reigers luidruchtig hun nesten. De maand mei is vernoemd naar de godin Maia, de godin van het voorjaar, zij die leven voortbrengt. Maar met de jaarlijkse dodenherdenking is het voor ons ook de maand van herdenken van wat is geweest. Een maand van tegenstellingen dus.
Het is misschien daarom dat afgelopen maandag, tijdens een werkbezoek aan Natuurbegraafplaats Geestmerloo ‘Het Bos der Omarming’ mij zo raakte. Op deze speciale plek worden herdenkingsbomen aangeplant voor overleden kinderen. Inmiddels zijn er in Noord-Holland twee van deze bossen: Het Wildrijk in Schagen en nu dus Het Bos der Omarming in Koedijk. Ouders mogen kiezen uit zeven boomsoorten die door ontwerper Henk Morriën zijn geselecteerd op kleurcontrast en bloeiperiode. Elke boomsoort krijgt een eigen locatie. Er zijn in het bos al tal van bomen gepland door verdrietige families. Rond de paddenpoel is inmiddels een concentratie ontstaan van berken en zoete kersen. De komende jaren zal daar in het voorjaar een witte bloemenzee ontstaan die prachtig contrasteert met het fijne lichtgroene blad van de jongen berken. De locatie van Het Bos der Omarming is geen toeval. Het ligt, heel symbolisch, ingeklemd tussen Natuurbegraafplaats Geestmerloo, een speeltuin en een woonwijk. Het is dus niet afgescheiden van de wereld maar maakt deel uit van het dagelijks leven.
Midden in Het Bos der Omarming is een bijzonder ontmoetingspleintje gecreëerd. Er staan bankjes rondom om even te kunnen zitten en in de bestrating van het pleintje zijn de ronde vormen van een labyrint te herkennen. Op een bordje staat te lezen dat het labyrint symbool staat voor de weg naar binnen en naar buiten, zonder te verdwalen. Maar toen ik erop ging staan en probeerde de weg naar het midden te vinden, bleek dat toch niet zo gemakkelijk. Een stap vooruit, twee naar achter. Lukt het linksom niet, dan rechtsom proberen. En soms kwam ik gewoon weer uit op de plek waar ik was begonnen. En terwijl ik zo stond te stuntelen, bedacht ik hoe zeer het labyrint overeenkomsten vertoonde met het proces van rouwverwerking. Met goede dagen, waarop je het gevoel hebt heel wat verwerkt te hebben, gevolgd door slechte dagen, waarbij alles voelt alsof het gisteren gebeurd is en je voor je gevoel weer stappen achterop bent. Door goed vooruit te blijven kijken, kwam ik uiteindelijk toch in het midden aan. En pas toen zag ik het slingerende pad dat ik moest gaan om er te komen. Eigenlijk net als in het echte leven. Verleden en toekomst, verdriet en geluk met elkaar verstrengeld.
Als kind vond ik het raar dat de Dodenherdenking en Bevrijdingsdag zo vlak bij elkaar lagen: op 4 mei de verschrikkelijkste documentaires op tv en mijn oma die moest huilen, op 5 mei feest met oranje tompoezen en vlaggen in de straat. Nu vind ik het wel mooi. Eigenlijk.
Andere Blogs
| Het allerlaatste stukje | |
| De naturapolis | |
| Cupcakes | |
| It is not easy being green! | |
| Dooddoeners | |
| Omzien in liefde | |
| Laat OMA thuis! | |
| Druk met de liefde | |
| Groen wordt het nieuwe zwart | |
| Resomeren | |
| Koppelbed | |
| Het Bos der Omarming | |
| Controlfreak | |
| Verdrietig nieuws | |
| Spreken is Goud | |
| De juiste woorden | |
| Lekker goedkoop | |
| David en het steentje | |
| Een zeemansgraf | |
| Een beetje thuis in de familiekamer |