Het is de toon die de muziek maakt




“Goed, tot zover de sprekers.” Ik zit bij de familie van een oude heer, die ’s nachts in een Amsterdams verzorgingshuis is overleden. “Hebben jullie al ideeën over de muziek? Wat zou meneer mooi hebben gevonden?” Er valt een ongemakkelijke stilte en er wordt wat besmuikt gegniffeld. “Eh, hoe zal ik het zeggen?” begint een broer, “ik denk niet dat we de muziek van mijn broer Arie op zijn uitvaart kunnen laten horen.” Ik kijk hem niet begrijpend aan. “Arie hield van gezellige Amsterdamse liedjes.” De zus knikt. “Arie was een gezelligheidsdier” verduidelijkt ze. “In het huis was hij, zeg maar, de haan in het kippenhok. Hij was een charmeur, een praatjesmaker en de dames waren dol op hem. De deur van zijn kamer stond altijd open en hij draaide de hele dag CD’tjes.” Het blijft even stil. “En dan kon je het horen, schallend over de gang … van die eh, Amsterdamse liedjes”. Ik kijk haar niet begrijpend aan. “U bedoelt ‘Aan de Amsterdamse grachten’?” vraag ik. “Nee,” zegt de grijze dame verlegen, “ik bedoel liedjes als ‘Brand in het Bordeel’ en ‘Zeepsop in de Pruimenpap’, u kent ze wel.” “Maar zo was hij gewoon,” vult de broer haastig aan, “prachtig vond hij dat, hij zong ze luidkeels mee. Die liedjes hoorden echt bij hem. Maar dit soort liedjes kunnen we toch niet draaien op zijn uitvaart?”

Duiding
Ik leg de familie uit dat er bij een uitvaart toch vaak veel meer mogelijk is dan mensen denken. Dat in principe alles valt en staat met duiding. Als de uitvaartbegeleidster tijdens de plechtigheid duidelijk uitlegt waarom er door de familie bepaalde keuzes zijn gemaakt of waarom iets de laatste wens van de overledene was, er dan veel geaccepteerd of zelfs gewaardeerd wordt. De liedjes kunnen dus best, mits we ‘het waarom’ maar goed uitleggen. De familie knikt opgelucht en dan is het besluit rondom de muziek snel genomen. Arie krijgt zijn eigen liedjes, op zijn eigen uitvaart.

Geen Mozart of Mieke Telkamp
Op de dag van de uitvaart is het een drukte van belang. Onder de belangstellenden zijn veel gesoigneerde dames op leeftijd. Medebewoonsters van meneer. Ze praten op zachte toon met elkaar. Zakdoekjes tussen de roodgelakte nagels geklemd. Als iedereen een plekje heeft gevonden, heet ik iedereen van harte welkom en vertel wat ze tijdens de dienst kunnen verwachten. Bij het onderwerp muziek blijf ik even hangen. “Arie en muziek zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. U weet natuurlijk allen van welke muziek hij het allermeest genoot” zeg ik. Er klinkt gemompel in de aula. “Dan weet u ook dat Arie het ons nooit zou hebben vergeven als we hier vandaag Mozart of Mieke Telkamp zouden laten horen. Daarom heeft de familie gekozen voor muziek waar hij van hield.” De aanwezigen knikken begrijpend. Als even later het vrolijke ‘Een Pikketanussie’ van Johnny Jordaan klinkt, is het moeilijk stilzitten. De geblondeerde dames haken in en zingen zachtjes mee. Ik glimlach. Zelfs na zijn overlijden weet Arie de sfeer er nog steeds goed in te krijgen. Wat zal het vanaf nu stil zijn op de gang in het Amsterdamse verzorgingshuis.

« vorige pagina

Andere Blogs


  08-01-2024   Het allerlaatste stukje
  01-11-2023   De naturapolis
  12-09-2023   Cupcakes
  24-07-2023   It is not easy being green!
  10-05-2023   Dooddoeners
  22-03-2023   Omzien in liefde
  07-02-2023   Laat OMA thuis!
  24-11-2022   Druk met de liefde
  27-10-2022   Groen wordt het nieuwe zwart
  12-07-2022   Resomeren
  31-05-2022   Koppelbed
  02-05-2022   Het Bos der Omarming
  23-03-2022   Controlfreak
  26-01-2022   Verdrietig nieuws
  08-12-2021   Spreken is Goud
  06-10-2021   De juiste woorden
  16-09-2021   Lekker goedkoop
  01-09-2021   David en het steentje
  15-06-2021   Een zeemansgraf
  20-05-2021   Een beetje thuis in de familiekamer