Laat OMA thuis!
Mijn opa zei vroeger altijd: “Kind, spreek alleen als je woorden mooier zijn dan zwijgen.”
Een waarheid als een koe, zo leerde ik deze week tijdens een communicatietraining. Al heet het in hippe communicatietermen tegenwoordig: “Laat OMA thuis!” Waarbij OMA staat voor Oordeel, Mening en Aanname. En OMA moet thuisblijven omdat oordelen, meningen en aannames er tijdens een uitvaart niet toe doen. Tenminste, niet voor ons als uitvaartbegeleidsters en ook niet voor eenieder die niet tot de naaste kring van rouwenden behoort.
Toch zien we in ons werk heel erg vaak OMA’s die niet thuis worden achtergelaten, met alle verdrietige gevolgen van dien. Een voorbeeld. Er wordt al een groot kleurig bloemstuk bezorgd terwijl wij nog bezig zijn met de rouwkaart en advertentie. En hierin gaat uitdrukkelijk gevraagd worden om in plaats van bloemstukken een donatie te doen aan een stichting. Goed bedoeld door de afzender van de bloemen maar het gaat volledig voorbij aan de wens van de overledene en de familie om zoveel mogelijk geld in te zamelen voor bijvoorbeeld het ALS-fonds of de Hersenstichting.
Of nog zoiets: een overlijden wordt al door iemand op sociale media gemeld terwijl de naaste familie nog niet eens de gelegenheid heeft gehad om iedereen te bereiken. Dan is de schouwarts net weg of de eerste geschrokken of boze telefoontjes van familieleden komen al binnen omdat zij op Facebook hebben moeten lezen dat hun geliefde is gestorven. “Ik dacht dat ...” of “Ik wist niet dat...” zijn veel gegeven antwoorden als wij de veroorzaker erop aanspreken. Foute aannames dus.
Ongevraagd je mening geven? Picture this. De naaste familie kiest ervoor om geen condoleanceboek neer te leggen. In plaats daarvan vragen ze de belangstellenden hun naam op een grote foto van de overledene te schrijven. Dan is er toch altijd wel die ene dame of meneer, die van mening is dat het een belachelijk idee is en vervolgens meent dit nog even haarfijn met de naaste familie te moeten delen. Waarom toch?
Of zoals laatst, toen een meneer tijdens een condoleance met luide stem verkondigde dat het verboden zou moeten worden om van dit soort ‘grafmuziek’ in de aula te draaien als achtergrondmuziek. Ongepast en pijnlijk vond ik dat, temeer omdat de overledene vlak voor haar dood deze muziek nog met grote zorg had uitgezocht. Ik heb het niet gedaan maar ik zou graag alsnog tegen deze meneer willen zeggen: “Ooit, als het uw beurt is, mag u de muziek kiezen. Tot die tijd doet uw oordeel er niet toe. U bent hier om de familie te steunen en niet om uw mening te geven.”
Ons advies is: Laat aannames achterwege. Neem niet zomaar initiatief. Weet je plaats. Heb geduld. Het maken van de juiste keuzes kost soms even tijd. Wacht even tot de rouwkaart of de advertentie er is. En als je het niet weet of twijfelt .... vraag het dan gewoon even. Uitvaarten worden tegenwoordig steeds vaker persoonlijk ingevuld. Keuzes, maar ook compromissen te over. En soms betekent dit dat er afgeweken wordt van gewoontes en van tradities. Dat is niet voor niets, families halen er troost uit. En dat halen zij vaak niet uit uw oordeel of ongevraagde mening.
Zoals mijn opa het mij vroeger al leerde: “Spreek alleen als je woorden mooier zijn dan zwijgen.” Die opa van mij was misschien niet zo hip maar wel een hele goede communicatiestrateeg!
Andere Blogs
| Het allerlaatste stukje | |
| De naturapolis | |
| Cupcakes | |
| It is not easy being green! | |
| Dooddoeners | |
| Omzien in liefde | |
| Laat OMA thuis! | |
| Druk met de liefde | |
| Groen wordt het nieuwe zwart | |
| Resomeren | |
| Koppelbed | |
| Het Bos der Omarming | |
| Controlfreak | |
| Verdrietig nieuws | |
| Spreken is Goud | |
| De juiste woorden | |
| Lekker goedkoop | |
| David en het steentje | |
| Een zeemansgraf | |
| Een beetje thuis in de familiekamer |