Niet samen, maar toch samen
Het zijn barre tijden die ook veel vergen van uitvaartbegeleidsters. Wij zijn van huis uit gewend om na het overlijden veel tijd met de kring van naasten door te brengen. De overledene wordt, al dan niet samen met de naasten, door ons verzorgd. We bespreken de uitvaart uitvoerig met de hele familie. We mogen vaak luisteren naar de mooie herinneringen die gezamenlijk opgehaald worden en op zijn tijd slaan wij een troostende, bemoedigende arm om hen heen.
Sinds vorige week is ons werk drastisch veranderd. Wij waren bijna dagelijks boodschappers van slecht nieuws waarin woorden als ‘mag niet meer’ en ‘kan niet meer’ de boventoon voerden. Gesprekken met nabestaanden vinden nu zo veel mogelijk telefonisch plaats. Weg zijn de momenten aan de keukentafel, waar wij mogen delen in herinneringen en verdriet. De laatste verzorging van de overledene gebeurt niet langer thuis en onze familiekamers blijven voorlopig gesloten. Het regelmatig even binnenwippen bij de familie is er niet meer bij. Op kantoor houden we ook gepaste afstand van elkaar. Nu lijkt dit niet zo erg maar juist in ons werk, waarin we soms met hele heftige en verdrietige gebeurtenissen geconfronteerd worden, is juist de steun, het begrip en de knuffel van je collega’s zo onmisbaar.
Nu ik dit zo opschrijf, besef ik dat het woord ‘samen’ de kern vormt van de uitoefening van ons vak. Samen troost vinden bij elkaar, samen vormgeven aan de manier waarop je afscheid neemt en samen het verdriet dragen. Met als achterliggende gedachte: hoe meer mensen samen delen in het verdriet, hoe groter de troost. Gedeelde smart, is halve smart, nietwaar? En juist dit zo belangrijke ‘samen’ lijkt door de coronacrisis volledig weg te zijn gevallen. En wat hou je dan nog over?
Ik wil deze blog opdragen aan de mensen voor wie wij de afgelopen week de uitvaart mochten verzorgen. Mensen die hun naaste verloren en daarna de volledige uitvaart, met zorg uitgedacht en ingevuld, door de steeds aangescherpte maatregelen in het water zagen vallen. Mensen die hoopten op de troost van met elkaar samenzijn maar elkaar vervolgens niet eens meer mochten aanraken. Geen warme handdruk, geen troostende arm om de schouder maar een sobere samenkomst in kleine kring en daarna meteen naar huis. Alleen.
Er is sprake van een groot verdriet waar nu nog een extra schep bovenop komt. Ik wil deze blog dan ook opdragen aan de moed en onzelfzuchtigheid van deze nabestaanden. Die met een fluisterend “we willen niemand in gevaar brengen” een streep zetten door alle plannen. Aan de creativiteit van deze mensen die bijvoorbeeld door het vormen van een erehaag, in plaats van het houden van een kerkdienst, eer betoonden aan hun dierbare. Zij die ervoor kozen om met de rouwauto langs de woonhuizen van oude ooms en tantes te rijden zodat zij vanachter hun voorruiten toch nog afscheid konden nemen. Of zij die via online condoleanceregisters en livestreams toch iedereen, op een verantwoorde manier, bij het afscheid probeerden te betrekken. Zij die werden overspoeld met bloemen, kaarten, brieven, telefoontjes en lieve appjes omdat fysiek bezoek niet mogelijk bleek. Zij die tijdens en na de uitvaart gelukkig mochten ontdekken dat je voor het gevoel van ‘samen’, niet samen hoeft te zijn.
Lieve mensen, laten we deze dagen vooral dicht bij elkaar blijven.
Andere Blogs
| Het allerlaatste stukje | |
| De naturapolis | |
| Cupcakes | |
| It is not easy being green! | |
| Dooddoeners | |
| Omzien in liefde | |
| Laat OMA thuis! | |
| Druk met de liefde | |
| Groen wordt het nieuwe zwart | |
| Resomeren | |
| Koppelbed | |
| Het Bos der Omarming | |
| Controlfreak | |
| Verdrietig nieuws | |
| Spreken is Goud | |
| De juiste woorden | |
| Lekker goedkoop | |
| David en het steentje | |
| Een zeemansgraf | |
| Een beetje thuis in de familiekamer |