Omzien in liefde
“Wel thuis en een lieve groet aan de kinderen,” zeg ik terwijl ik de deur openhoud voor een meneer en mevrouw op leeftijd, bij hun vertrek van een avondcondoleance. Ik ken ze goed. Beide hebben in het afgelopen jaar hun partner verloren. Ook mochten wij al eerder, in hun beider families, uitvaarten verzorgen. Natuurlijk zijn wij altijd vereerd dat we telkens het vertrouwen krijgen om binnen eenzelfde familie geliefden uit te varen, maar het blijft tegelijkertijd ook een treurig gegeven om dezelfde gezichten weer te zien.
“Nu wil ik u voorlopig niet meer zien, hoor!” grap ik tegen meneer. Hij geeft mij een vette knipoog en slaat vervolgens met een intiem gebaar zijn arm om de dame heen. Deze reageert geschrokken, waarop meneer teder haar hand pakt. Hij draait zich naar mij om en maakt met zijn wijsvinger het ‘mondje-dicht’ gebaar. Ik glimlach terug. Hoe mooi is het dat deze twee mensen, na het enorme verdriet, bij elkaar het geluk weer in hun leven hebben gevonden. En hoe triest eigenlijk, dat zij hier nog niet open over durven zijn.
Ik begrijp het wel, mensen zijn soms erg hard in hun oordeel over anderen. En meteen denk ik aan de jonge ouders die vorig jaar hun eerste kindje verloren. Zij kregen een golf aan negativiteit over zich heen toen de moeder kort na de uitvaart weer zwanger bleek te zijn. Vorige week kwam ik het jonge gezin toevallig tegen en kreeg ik de kleine spruit pardoes in mijn armen gedrukt. De moeder straalde van trots en geluk en lachte breeduit. Maar toen het afscheid van hun eerste kindje ter sprake kwam, bleken de tranen heel hoog te zitten en barstte moeder in huilen uit. Het verdriet is en blijft onmenselijk groot voor dit jonge stel.
Het mensenhart blijft toch een groot mysterie, denk ik dan bij mezelf. Kennelijk passen diepe treurnis en grootse liefde er alle twee tegelijk in. Het maakt niet uit van hoeveel mensen je houdt, je hart wordt blijkbaar alsmaar groter. Kijk maar bij grote gezinnen. Het is echt niet zo dat een kind met 9 broers en zussen maar 10% liefde krijgt van de ouders. Integendeel, voor ieder kind afzonderlijk is er 100%. Liefde groeit als je het deelt en liefde is oersterk. Liefde wordt ook niet minder als je iemand verliest want liefde is zelfs sterker dan de dood.
Dit doet mij denken aan een ander echtpaar die ik jaren geleden eens thuis opzocht. Ook zij hadden beide reeds een partner verloren voordat ze elkaar vonden. Aan de ene kant van de kast stond een klein altaartje voor de overleden echtgenoot en aan de andere kant was een gedenkplekje gemaakt voor de overleden echtgenote. Maar vooral herinner ik mij, hoe het echtpaar hand in hand op de bank zat en vol tederheid sprak over de geliefdes die zij eerder verloren waren. Wat ik hier eigenlijk mee wil zeggen, is dat het één het ander niet uitsluit. Het komt niet ‘in de plaats van’, het komt erbij. Nieuw geluk wist oud geluk of verdriet niet uit. Het kan allemaal naast elkaar bestaan omdat het allemaal in ons mooie hart past.
Deze week is officieel de lente begonnen. Buiten barst de natuur weer los. De zon schijnt, bloemen verschijnen, blaadjes ontluiken. De lente staat voor leven, voor groei, een nieuw begin. Voor licht, na donkere tijden. Laten we iedereen die het zwaar heeft, of die het zwaar heeft gehad in de afgelopen tijd, een beetje licht en misschien zelfs een nieuw begin gunnen. Maar dan wel met in het achterhoofd de woorden uit een gedichtje van Josephine Aerts:
“Niet om te vergeten, nooit in plaats van.
Maar om het leven weer te leven en te voelen dat dat kan.”
Andere Blogs
| Het allerlaatste stukje | |
| De naturapolis | |
| Cupcakes | |
| It is not easy being green! | |
| Dooddoeners | |
| Omzien in liefde | |
| Laat OMA thuis! | |
| Druk met de liefde | |
| Groen wordt het nieuwe zwart | |
| Resomeren | |
| Koppelbed | |
| Het Bos der Omarming | |
| Controlfreak | |
| Verdrietig nieuws | |
| Spreken is Goud | |
| De juiste woorden | |
| Lekker goedkoop | |
| David en het steentje | |
| Een zeemansgraf | |
| Een beetje thuis in de familiekamer |