Princess
Achter een enorme stapel fotoboeken zit opa liefdevol ingeklemd tussen zijn twee kleindochters. “Wie is die dame met die grote bril, opa? Is dat uw moeder? Wat lijkt u veel op haar!” De andere kleindochter bladert ook door een album. “Is dat oma met die dikke buik?” Opa knikt. “Ja, dat is oma, in verwachting jullie vader.” Er is voor gekozen om tijdens de afscheidsbijeenkomst van zijn vrouw in de aula van het crematorium een slideshow met foto’s op de schermen te tonen. Zijn beide kleindochters hebben zich gedreven op hun taak gestort om de foto’s daarvoor bij elkaar te zoeken en te digitaliseren.
Samen herinneringen ophalen
Ik kuch zacht om mijn aanwezigheid kenbaar te maken. “Oh Sylvia, ben je er al?” Galant staat meneer op en biedt mij een stoel aan. “We zijn hard aan het werk maar schieten helemaal niet op. De dames hier vragen mij het hemd van het lijf, we hebben nog zeker tien fotoalbums te gaan.” Liefdevol slaat meneer zijn armen om de schouders van zijn beide oogappeltjes. Het doet hem zichtbaar goed om samen met hen herinneringen op te halen. “Kijk eens opa, wat een prachtige trouwfoto van u en oma.” De jongste kleindochter reikt ons het album aan. “Wat is ze mooi hè?” fluistert meneer. Ik knik bevestigend. “U bofte maar met zo’n prachtige bruid.” “Nee, ik bedoel niet mijn vrouw” zegt hij “ik heb het over de auto. Ja, natuurlijk zag mijn Emmy er prachtig uit, ze was het stralend middelpunt, maar die trouwauto maakte de dag nog specialer. Onze ouders hadden hun spaarcentjes bij elkaar gelegd om ons te verrassen met een Vanden Plas Princess. Volgens mij lag er een drie liter motor in, ruim honderdtwintig PK.”
Een Princess rouwauto bestaat vast niet ... of toch?
Meneer kijkt verliefd naar de oldtimer op de foto. ”Er staat mij bij dat er ook zo een model rouwauto is. Ik zal eens kijken of ik er een foto van heb” zeg ik en ik pak mijn laptop uit mijn tas. “Nou” zegt meneer “dat lijkt me stug hoor. Als trouwauto kan ik het me voorstellen, maar een Princess rouwauto … dat heb je vast mis.” Het duurt even maar al snel vind ik de foto. “Ongelofelijk, dat dit bestaat.” Ontroerd strijkt hij met zijn vinger over het scherm. “Dan haal ik haar natuurlijk op, net als toen.” Ik begrijp meteen wat hij bedoelt. Mevrouw is overgebracht naar ons afscheidshuis omdat meneer erg opzag tegen een opbaring thuis. “De rouwauto haalt u hier thuis op, u rijdt samen door naar ons afscheidshuis om uw vrouw op te halen en dan vervolgen jullie de weg naar het crematorium” stel ik voor.
Bloemen net als in het trouwboeket
Twee dagen later is het zover. Meneer staat, strak in het pak en overduidelijk nerveus, te wachten bij het tuinhek. Ik zie dat hij volschiet als de witte Princess komt voorrijden. Snel veegt hij zijn tranen weg met de rug van zijn hand. De chauffeur stapt uit en opent beleefd het portier aan de bijrijderskant van de Princess. “Ook vandaag heb ik een bloemetje voor haar mee.” Ik herken de bloemen van het trouwboeket van de foto uit het album. Meneer stapt met enige moeite in en zegt met een hoorbaar brok in zijn keel “Laten we dan nu mijn meisje ophalen …”
Andere Blogs
| Het allerlaatste stukje | |
| De naturapolis | |
| Cupcakes | |
| It is not easy being green! | |
| Dooddoeners | |
| Omzien in liefde | |
| Laat OMA thuis! | |
| Druk met de liefde | |
| Groen wordt het nieuwe zwart | |
| Resomeren | |
| Koppelbed | |
| Het Bos der Omarming | |
| Controlfreak | |
| Verdrietig nieuws | |
| Spreken is Goud | |
| De juiste woorden | |
| Lekker goedkoop | |
| David en het steentje | |
| Een zeemansgraf | |
| Een beetje thuis in de familiekamer |