Troost schuilt in kleine dingen
Tijdens de Grote Lenteschoonmaak vorige week vond ik helemaal achterin de boekenkast mijn poesiealbum. Een klein, in rood leer gebonden, album dat je natuurlijk je leven lang bewaart omdat iedereen speciaal voor jou iets heeft geschreven. Toen ik het opensloeg, dwarrelde er een vergeelt prentje uit met een paar achtergebleven glitters. Ik las de laatste zinnen van het gedichtje dat mijn opa ooit schreef: “Als je mij vergeet, sla ik je billetjes witheet!” En hoewel het gedichtje meer dan 45 jaar geleden geschreven was, werd ik er heel blij van. Het voelde als een hele dikke knuffel.
En meteen moest ik denken aan een nagesprek dat ik ooit had met een meneer voor wiens echtgenote wij de uitvaart hadden mogen verzorgen. Hij had net de koffie voor ons ingeschonken en wilde ons een koekje aanbieden, toen uit de koektrommel een met rozen bedrukt kaartje viel. “Oh, dat is van mijn vrouw”, legde meneer blozend uit. ”Ik vind overal in huis briefjes terug die ze in de weken voor haar dood op de meest rare plekken verstopt heeft. En geloof het of niet. Bijna elke keer als ik een rotdag heb, vind ik ergens wel zo’n lief briefje of kaartje. Soms staat er niets anders op dan zo’n lippenstift-kus, maar het helpt mij heel erg om zo’n dag door te komen.” Toch mooi wat zo’n klein gebaar kan doen voor mensen in de donkerste periode van hun leven.
Ook moest ik terugdenken aan die veel te jong overleden vader
die een zoontje achterliet. Ik was bij hem op voorgesprek geweest, want hij wilde zijn uitvaart tot in de puntjes geregeld hebben om zijn vrouw zoveel mogelijk te ontlasten. Aan het einde van het ge- sprek liet hij mij een stapel enveloppen zien met brieven aan zijn zoon. “Voor elke verjaardag één”, legde hij destijds uit. “Ik vond het moeilijk om ze te schrijven. Ik kan hem niet zien opgroeien, maar ik kan hem zo wel elk jaar wat wijsheid en liefde meegeven.”
Soms kunnen kleine, lieve gebaren een grote impact hebben. En zo’n stukje troost hoeft heus niet alleen van mensen af te komen. Toen ik vorige week na de uitvaart op de parkeerplaats afscheid nam van een mevrouw na de begrafenis van haar man, verzuchtte ze verdrietig: “Nu ga ik terug naar een leeg huis en ben ik voor het eerst in mijn leven echt alleen.” Toen ze aanstalten wilde maken om de autosleutels uit haar handtas te halen landde er een prachtige vlinder op de manchet van haar trenchcoat. “Dat is een Grote Vuurvlinder, die is zeldzaam in Nederland" en haar doffe, lege ogen, lichtten even op. "Hoe ik dat weet? Mijn man was lepidopterist, een soort ‘vlinder-o-loog'.” Samen keken we vol bewondering naar de prachtig gekleurde vlinder die een paar keer met zijn vleugels bewoog en toen wegvloog in de richting van de zon. En ik kan mij vergissen, maar toen ik mevrouw terug zag lopen naar haar auto, leek haar rug net iets rechter en haar tred aanzienlijk veerkrachtiger. En ik besefte dat troost soms schuilt in hele, kleine dingen .... als je ze wilt zien tenminste.
Andere Blogs
| Post-corona tijdperk | |
| Vakanties en feestdagen | |
| Een gewaarschuwd mens ... | |
| Familieperikelen | |
| Troost schuilt in kleine dingen | |
| Het allerlaatste stukje | |
| De naturapolis | |
| Cupcakes | |
| It is not easy being green! | |
| Dooddoeners | |
| Omzien in liefde | |
| Laat OMA thuis! | |
| Druk met de liefde | |
| Groen wordt het nieuwe zwart | |
| Resomeren | |
| Koppelbed | |
| Het Bos der Omarming | |
| Controlfreak | |
| Verdrietig nieuws | |
| Spreken is Goud |