Uitvaart zonder kist??
“Pardon, het condoleanceregister, waar kan ik dat vinden?” Een dame in een blauwe jurk kijkt mij vragend aan. Ik leg uit dat het er niet is. Dat in plaats daarvan de belangstellenden wordt gevraagd om de fijnste herinnering aan de overleden meneer op een kaartje te schrijven. “Nou, dat weet ik niet zo snel hoor,” zegt de dame geïrriteerd. Ik laat zien dat het kaartje tevens een briefkaart is, dat ook later kan worden ingevuld en opgestuurd. De dame vindt het maar niets. “En ook al geen bloemen,” moppert ze. “Inderdaad,” bevestig ik geduldig. “Op de kaart staat dat de voorkeur uitgaat naar een donatie aan het KWF. Daar staan de collectebussen.” De dame kijkt afkeurend en wijst naar een in cellofaan verpakte roos die uit haar handtas steekt. “Maar ik mag deze straks toch wel op de kist leggen?” Ik leg mevrouw uit dat er vandaag geen kist zal zijn. Het betreft een herdenkingsdienst. “Zoals op de rouwkaart staat vermeld, is meneer vanmorgen in familiekring gecremeerd.” Dit is duidelijk de druppel. “Een uitvaart zonder kist? Het is toch niet te geloven!” zegt ze boos en nijdig beent ze de zaal in.
Zelfgeschreven brief
Als de dienst begint, loop ik naar voren om een brief, door de eigenzinnige meneer zelf geschreven toen hij het einde voelde naderen, voor te lezen. Het is een prachtige brief, waarin hij niet alleen zijn familie, vrienden en kennissen uitvoerig bedankt voor zijn prachtige leven, maar waarin hij ook uitvoerig ingaat op de ziekte die hem voortijdig velde. “Wat ik het ergste vind,” lees ik voor, “is dat mijn nog jonge kleinkinderen nooit echt zullen weten wie ik ben. Daarom wil ik graag dat jullie, in plaats van duizend keer het woord ‘sterkte’ in een condoleanceboek kalken, voor hen een mooie herinnering aan mij opschrijven.” Daarna lees ik voor hoe hij gedurende zijn ziekte altijd de hoop bleef houden dat er tijdig een nieuw medicijn gevonden zou worden. Dat hij deze hoop ook aan zijn lotgenoten gunt en dat hij daarom iedereen gevraagd heeft om een donatie in plaats van bloemen. “Bovendien, en vraag dit maar aan mijn vrouw, was ik toch al nooit het romantische type.” De zaal gniffelt. Daarna lees ik voor hoe het zijn keuze was om reeds voor de herdenkingsdienst in besloten kring gecremeerd te worden. “Ik vond het een prettig idee om dit, voor mijn naaste familie zo moeilijke moment, zo eenvoudig en kort mogelijk te houden.” “Want vanmiddag,” zo lees ik verder voor, “wil ik graag dat jullie met elkaar mijn leven vieren. Daarom straks na afloop geen koffie met cake, maar een goed glas wijn en lekkere hapjes.”
Dat dit allemaal kan
Als ik na afloop van de dienst met mijn collega’s wat spullen opruim, zie ik hoe de dame in de blauwe jurk met een halfvol glas wijn vastbesloten op mij afloopt. Ik zet mij schrap voor wederom een flinke veeg uit de pan, maar ze grijpt mijn arm en zegt met veel te luide stem en een tikkeltje aangeschoten: “Prachtig, meiden! Prachtig! Dat dit allemaal zo kan tegenwoordig!” Ze veegt geëmotioneerd een traantje weg. En ik? Ik vind dat ze groot gelijk heeft.
Andere Blogs
| Het allerlaatste stukje | |
| De naturapolis | |
| Cupcakes | |
| It is not easy being green! | |
| Dooddoeners | |
| Omzien in liefde | |
| Laat OMA thuis! | |
| Druk met de liefde | |
| Groen wordt het nieuwe zwart | |
| Resomeren | |
| Koppelbed | |
| Het Bos der Omarming | |
| Controlfreak | |
| Verdrietig nieuws | |
| Spreken is Goud | |
| De juiste woorden | |
| Lekker goedkoop | |
| David en het steentje | |
| Een zeemansgraf | |
| Een beetje thuis in de familiekamer |