Voor altijd samen


 

“Het leven heeft alle glans verloren zonder haar. Dat gaf onze vader standaard als antwoord als je hem vroeg hoe het met hem ging.” Er volgt een verdrietig zucht. “Het is goed zo, we geloven dat onze paps en mams nu ergens weer samen zijn.” De broer slaat liefdevol zijn arm om de schouders van zijn zus. “Wat fijn dat hij thuis is opgebaard. Dat wilde hij graag, net als bij mama toen,” zegt hij. “Weten jullie verder wat zijn wensen zijn? Wilde jullie vader begraven worden of gecremeerd?” vraag ik.

“Nou, dat is best bijzonder” zegt de zus. “Onze moeder is gecremeerd maar dat wilde pa absoluut niet. Hij zei dat hij daar niks mee had maar hij nam wel de urn met de as van onze moeder mee naar boven als hij ging slapen. Ze had een eigen plekje op zijn nachtkastje.” “En ’s morgens nam hij die pot dan weer mee naar beneden,” vult de broer aan, “ze stond altijd daar, op het kastje naast zijn stoel. Ik heb wel eens tegen hem gezegd dat er vast ook tweepersoons-urnen bestaan en dat we te zijner tijd zijn as bij die van ma zouden kunnen voegen. Maar dan wilde hij echt niet, pa wilde begraven worden.” “Maar misschien kunnen we het wel omdraaien!” De broer kijkt de zus verbaasd aan. “We kunnen de urn met de as van mama toch met hem mee begraven. Die kist is groot genoeg.”

“Helaas mag dat niet in Nederland” leg ik uit. “In de wet is het begraven van as goed geregeld. Je mag as niet mee begraven in een urn die van een niet afbreekbaar materiaal zoals kunststof is gemaakt. Wat wel mag, is dat de as van jullie moeder los wordt verstrooid in de kist bij jullie vader of dat we de as overdoen in een biologisch afbreekbare urn en die dan mee begraven.” De broer en zus lijken opgelucht. “Dat gaan we doen!” zegt de broer. “Maar dan kiezen we wel voor dat laatste, dat we de as van ma in een afbreekbare urn doen, anders wordt het zo’n stoffige bedoening.”

Zoals met broer en zus afgesproken kom ik op de ochtend van de uitvaart naar het woonhuis om de urn met de as van moeder op te halen. Bij ons op kantoor doe ik voorzichtig de as over in de gekozen biologisch afbreekbare urn om haar daarna weer snel terug te brengen. De zus doet de deur voor mij open en neemt de urn van mij aan. Ze klemt haar liefdevol tegen de borst. “Wat is ze prachtig … en zo zacht” zegt de zus bewonderd terwijl ze zacht over de buitenkant van de urn aait. Ze voegt zich bij haar broer die naast de kist van vader staat.

“Zullen we haar in zijn armen leggen? Volgens mij past de urn precies in de holte van vaders arm.” De broer knikt en samen schikken ze de urn in de arm van vader. Ik neem wat afstand zodat het stel in alle rust afscheid kan nemen van hun beide ouders. Mijn oog valt op de rouwkaart van vader die bij het condoleanceregister staat en ik realiseer me ineens hoe passend het gekozen gedichtje dat boven aan de kaart staat eigenlijk is:

Met jou in mijn armen, voorbij de sterren en de maan.
Voor altijd wij samen, zo ver we maar mogen gaan.


« vorige pagina

Andere Blogs


  08-01-2024   Het allerlaatste stukje
  01-11-2023   De naturapolis
  12-09-2023   Cupcakes
  24-07-2023   It is not easy being green!
  10-05-2023   Dooddoeners
  22-03-2023   Omzien in liefde
  07-02-2023   Laat OMA thuis!
  24-11-2022   Druk met de liefde
  27-10-2022   Groen wordt het nieuwe zwart
  12-07-2022   Resomeren
  31-05-2022   Koppelbed
  02-05-2022   Het Bos der Omarming
  23-03-2022   Controlfreak
  26-01-2022   Verdrietig nieuws
  08-12-2021   Spreken is Goud
  06-10-2021   De juiste woorden
  16-09-2021   Lekker goedkoop
  01-09-2021   David en het steentje
  15-06-2021   Een zeemansgraf
  20-05-2021   Een beetje thuis in de familiekamer