Koppelbed
“En onder aan de rouwkaart wil ik de mensen graag om een bijdrage vragen voor een koppelbed.” Ik kijk de man tegenover mij vragend aan. “In plaats van bloemen, weet u wel,” verduidelijkt de man. “U wilt de genodigden vragen om een gift voor een nieuw bed?” vraag ik nog maar even voor de zekerheid. “Ja. Een koppelbed. Niet voor mij hoor, voor in het ziekenhuis,” zegt meneer en hij glimlacht om mijn verbouwereerde blik. Hij legt uit: “Mijn vrouw is overleden aan nierfalen. In het ziekenhuis ging zij snel achteruit. Een lieve verpleegkundige attendeerde mij toen op het koppelbed. Daarmee maken ze van een ziekenhuisbed een tweepersoonsbed.” Zichtbaar geëmotioneerd vervolgt hij: “Ik kan niet uitleggen hoe bijzonder het was om mijn vrouw de laatste dagen van haar leven in mijn armen te kunnen houden en dicht tegen haar aan te kunnen slapen. En voor onze kleinkinderen was het ook zo fijn, die konden nog even bij oma knuffelen op het grote bed. Onze kleindochter heeft zelfs nog een slaapliedje voor haar gezongen.” Hij veegt een traan uit zijn ooghoek en vervolgt: “Maar het ziekenhuis had maar één zo’n koppelbed. En omdat ze deze al bij ons geïnstalleerd hadden, hadden de meneer en mevrouw verderop op de gang dus pech. Dat vond ik zo ongelofelijk verdrietig want ik had die mensen ook graag die ervaring gegund. Er moeten echt heel veel meer van die koppelbedden komen. Vandaar dat ik in plaats van bloemen liever om een bijdrage voor een tweede koppelbed wil vragen. Ik weet zeker dat mijn vrouw het daar helemaal mee eens zou zijn.”
Als ik ‘s avonds thuiskom, besluit ik nog wat meer te lezen over het koppelbed. Op internet lees ik dat het eigenlijk een heel eenvoudig concept is. Een koppelbed is een speciaal door een meubelmaker vervaardigd bedframe. Het bed is in hoogte verstelbaar en het matras sluit naadloos aan op het matras van een ziekenhuisbed of een bed in een hospice of thuissituatie. Hierdoor wordt het mogelijk dat mensen in de laatste fase van hun leven letterlijk elkaars warmte kunnen voelen omdat ze dicht tegen elkaar aan kunnen liggen. Het concept wordt sinds 2018 over Nederland uitgerold door steun vanuit Stichting Roparun aangevuld met de opbrengsten van de Elfstedenzwemtocht van Maarten van der Weijden.
Op de dag van de uitvaart is het druk. Onze uitvaartassistentes moeten de collectebussen zelfs tussentijds legen omdat er door de belangstellenden gul wordt gegeven voor het koppelbed. Na de dienst tref ik meneer in de hal van het crematorium. Hij glundert. “Ik denk dat het gelukt is hoor! We hebben vast genoeg donaties ontvangen om nog een koppelbed te laten maken.” Ik glimlach en ben plaatsvervangend trots. Hoe bijzonder is het, dat mensen in al hun eigen ellende toch ook nog aan het welzijn van een ander kunnen denken. “Ik ga morgen meteen contact opnemen met de organisatie,” zegt meneer stellig. “En eigenlijk moet het koppelbed veel meer aandacht krijgen zodat iedereen weet van het bestaan.” Dan blijft het even stil. “Vrouwen van Sereen heeft toch een column in de krant?” Ik knik bevestigend. “Nou, dan moeten jullie er ook eens een stukje over schrijven!”
Lieve meneer, bij deze …
Andere Blogs
| Het allerlaatste stukje | |
| De naturapolis | |
| Cupcakes | |
| It is not easy being green! | |
| Dooddoeners | |
| Omzien in liefde | |
| Laat OMA thuis! | |
| Druk met de liefde | |
| Groen wordt het nieuwe zwart | |
| Resomeren | |
| Koppelbed | |
| Het Bos der Omarming | |
| Controlfreak | |
| Verdrietig nieuws | |
| Spreken is Goud | |
| De juiste woorden | |
| Lekker goedkoop | |
| David en het steentje | |
| Een zeemansgraf | |
| Een beetje thuis in de familiekamer |