Bloemen verwelken, schepen vergaan
Bloemen en uitvaarten, ze horen bij elkaar. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik vroeger nooit zo goed begreep waarom. Ik vond het altijd iets ongeplaatst feestelijks hebben, al die geurige fleurigheid. Maar toen ik in de uitvaartsector begon te werken, veranderde dat langzaam. Een van de eerste uitvaarten die mijn mening deed omslaan, was die van een oude dame wiens hele huis volstond met orchideeën. Volgens de familie heel erg moeilijk om zelf te kweken maar dit was haar lust en haar leven. Er kwam natuurlijk een rouwkaart met een orchidee en tevens werd aan alle belangstellenden gevraagd een orchidee mee te brengen. Toen op de dag van de uitvaart de uitvaartmand van mevrouw bedolven was onder de orchideeën en de familie ontroerd een traantje stond weg te pinken, begon ik te begrijpen hoe belangrijk bloemen kunnen zijn.
Kort daarna verzorgde ik de uitvaart van een mevrouw die elk jaar op haar verjaardag, van haar echtgenoot, haar levensjaren in rode rozen kreeg. Plus een witte voor het komende jaar. Op de uitvaart bestond het kiststuk uit 94 witte rozen en een rode. “Die is voor als we elkaar weer terugzien,” aldus de verdrietige weduwnaar. Of wat te denken van de dame met wortels in zowel de Nederlandse als de Surinaamse cultuur. Haar familie liet na haar overlijden een prachtstuk opmaken bestaande uit Nederlandse tulpen en Faya Lobi, de nationale bloem van Suriname. Of de uitvaart van de Ajax-fan die na zijn crematie uitgestrooid wenste te worden op het Ajax-strooiveld op Herdenkingspark Westgaarde. Op zijn uitvaart vormden honderden witte en rode bloemen de geliefde vier letters van zijn cluppie.
Toch zien we de laatste jaren wel wat verandering ontstaan. Wat ik zelf wel een mooie trend vind, is dat sommige mensen in plaats van bloemen een financiële bijdrage vragen voor een bepaald goed doel. Hiervoor hebben wij speciale collectebussen, om naast het condoleanceregister te zetten. Sommigen vinden bloemen gewoonweg zonde van het geld of slecht voor het milieu. In plaats daarvan zien zij het geld liever naar het Wereldnatuurfonds of naar Natuurmonumenten gaan. Nog vaker zijn het mensen die na een lang ziekbed zijn gestorven en die liever een donatie voor de belangrijke en hoopgevende onderzoeken van bijvoorbeeld KWF-kankerbestrijding of de Hart- of Nierstichting zien dan bloemen. Hoe mooi en ontroerend dat je in alle ellende op je ziekbed nog kan denken aan je medemens, nietwaar?
Maar een van de mooiste bloemenherinneringen bewaar ik aan de uitvaart van een Francofiel die graag in zijn Citroen 2CV door de zonnebloemakkers in Zuid-Frankrijk scheurde. Op verzoek hadden alle aanwezigen een zonnebloem naar de uitvaart meegenomen. Toen de kist met meneer, op de prachtige klanken van Edith Piaffs ‘Je ne regrette rien`, de kerk werd uitgedragen en alle aanwezigen hun zonnebloem omhoog hielden, leek het net of meneer nog een laatste maal door een veld van zonnebloemen ging ... op weg naar zijn laatste rustplaats.
Andere Blogs
| Het allerlaatste stukje | |
| De naturapolis | |
| Cupcakes | |
| It is not easy being green! | |
| Dooddoeners | |
| Omzien in liefde | |
| Laat OMA thuis! | |
| Druk met de liefde | |
| Groen wordt het nieuwe zwart | |
| Resomeren | |
| Koppelbed | |
| Het Bos der Omarming | |
| Controlfreak | |
| Verdrietig nieuws | |
| Spreken is Goud | |
| De juiste woorden | |
| Lekker goedkoop | |
| David en het steentje | |
| Een zeemansgraf | |
| Een beetje thuis in de familiekamer |