Spreken is Goud
Spreken op een uitvaart. Ik ken maar weinig mensen die het graag doen. En zij die het wel graag doen, zijn vaak personen die zichzelf graag horen praten en dat ook nog uit het hoofd denken te kunnen doen. Het is onze ervaring dat hun bijdrage, hoe goed bedoeld ook, negen van de tien keer leidt tot een flinke overschrijding van de aulatijd en dus tot extra kosten voor de familie. Het is één van de redenen waarom wij vrijwel altijd van tevoren vragen om voordrachten op papier te zetten en ze ons te mailen. Niet alleen houden wij zo de regie over de uitvaart maar het is ook fijn als de naaste familie het verhaal op een later tijdstip nog eens rustig terug kan lezen. Maar over het algemeen geldt bij uitvaarten de regel: Spreken is Goud. Een afscheidsbijeenkomst zonder gesproken woord voelt vaak incompleet. Met bloemen en muziek kun je veel ‘zeggen’, maar toch lang niet alles. Soms, als echt niemand iets wil zeggen, bieden wij daarom aan om het levensverhaal van de overledene op te tekenen. Een tijdrovende en intensieve bezigheid maar nabestaanden ervaren het vaak als zeer troostend om de overledene tijdens de afscheidsdienst, via een keur aan familieverhalen, nog een keer tot leven te horen komen.
De meest gehoorde reden van het niet durven te spreken op een uitvaart is omdat men bang is te gaan huilen tijdens hun verhaal. Maar huilen, is dat zo erg? Ik zie de zaal altijd alleen maar erg meeleven als dat gebeurt. Als uitvaartbegeleidster bieden wij altijd van tevoren aan om de voordracht over te nemen als iemand echt niet meer uit zijn woorden komt. Maar vreemd genoeg is dit zelden nodig. Even een slokje water en diep ademhalen doet vaak wonderen op zo’n moment. De meeste mensen zijn veel sterker dan ze denken en de voldoening achteraf is altijd bijzonder groot, zelfs als er maar een paar regels gesproken zijn. Want hoe bijzonder eervol is het om op zo’n emotioneel en beladen moment zoiets moeilijks en bijzonders te doen als allerlaatste daad van liefde voor de overledene. Het is daarom dat wij de naaste familie zo veel mogelijk proberen te stimuleren om iets te zeggen tijdens de uitvaart en er vooral niet vanaf te zien omdat anderen vinden dat het te zwaar is. En het hoeft helemaal niet zo ingewikkeld te zijn als mensen soms denken. Meestal wordt er gekozen voor het delen van de allermooiste herinneringen. Maar ben je niet zo’n prater dan voldoet een mooi gedicht, de tekst van een liedje of een simpel lijstje met dingen die je zult gaan missen ook prima.
Weinig woorden kunnen een grote impact hebben. Hierbij moet ik meteen terugdenken aan een uitvaart van een lieve opa die wij enkele jaren geleden mochten verzorgen. Eén van de kleinzoons wilde op de uitvaart van zijn opa ook graag enkele woorden zeggen. Maar tekst onthouden ging de tiener moeilijk af en dyslexie maakte het hem lastig om iets voor te lezen. Ik vroeg hem daarom, om zelf iets te verzinnen waarvan hij dacht dat opa het belangrijk zou vinden. Toen het zijn beurt was om tijdens de afscheidsdienst iets te zeggen, duurde het even voordat hij zijn snikken onder controle had. Hij haalde heel diep adem, zoals ik hem dat aangeraden had, en sprak toen met tranen in zijn stem:
“Lieve opa ... gisteren ... Ajax - Feyenoord ... 1-0!”
Ik heb zelden een zaal zo snel naar de zakdoekjes zien griijpen.
Andere Blogs
| Het allerlaatste stukje | |
| De naturapolis | |
| Cupcakes | |
| It is not easy being green! | |
| Dooddoeners | |
| Omzien in liefde | |
| Laat OMA thuis! | |
| Druk met de liefde | |
| Groen wordt het nieuwe zwart | |
| Resomeren | |
| Koppelbed | |
| Het Bos der Omarming | |
| Controlfreak | |
| Verdrietig nieuws | |
| Spreken is Goud | |
| De juiste woorden | |
| Lekker goedkoop | |
| David en het steentje | |
| Een zeemansgraf | |
| Een beetje thuis in de familiekamer |