It is not easy being green!
“It’s not easy being green!”, zong Kermit de Kikker ooit in de onvolprezen Muppet show. Ik moest er toevallig aan denken toen we onlangs, tijdens een tropische periode, gebeld werden om de uitvaart van een zeer milieubewuste meneer te verzorgen. Zijn dochter kreeg strikte instructies van hem, zo vertelde zij aan de telefoon. “Ik heb het hele draaiboek hier voor u klaarliggen. Door zijn lange ziekbed had hij tijd genoeg om alles op papier te zetten. Kunt u meteen komen? De schouwarts is al geweest.”
Bij aankomst krijg ik het draaiboek in mijn handen gedrukt. Ik zie inderdaad vele groene opties: natuurbegraafplaats, elektrische rouwauto, kist van pitriet. Aan alles is gedacht, tot aan de wortelcake en eikeltjeskoffie toe. Dan valt mijn oog op het kopje ‘opbaren’. Bezorgd kijk ik de dochter aan: “Ik zie hier dat je vader op graszoden opgebaard wil worden.” “Ja, dat klopt,” bevestigt de dochter. “Mijn vader was groot bewonderaar van de antroposoof Rudolph Steiner en volgens hem verstoort een zoemende koelplaat de zielenrust van de overledene.” Zij kijkt mij streng aan: “En de zielenrust moet worden bewaakt zodat de overledene drie dagen terug kan kijken op zijn levenstableau.” Even sta ik met mijn mond vol tanden en zeg dan ontdaan: “Maar het wordt meer dan 30 graden deze week! Opbaren op graszoden gaat dan echt niet voldoen, temeer omdat je vader al ernstig ziek was.”
Maar al mijn voorstellen om meneer toch zo koel mogelijk te houden, hetzij met bedkoeling, hetzij in een koelruimte of desnoods een blaaskoeling waarmee we koele lucht in de kist kunnen blazen, worden bozig afgewezen. Ook het mogelijk toepassen van thanatopraxie, een lichte balseming, wordt misprijzend weggewuifd als te invasief en niet groen genoeg. De dochter is duidelijk vastbesloten en dus wordt vader opgebaard op graszoden. En eerlijk is eerlijk, de kamer waar meneer is opgebaard ziet er prachtig uit. De dochter heeft nog wat losse bloemen in de graszoden, die als een grasmat onder de baar zijn geplaatst, gestoken en voor ik vertrek besprenkelt ze de mat nog even met water waaraan silicium en rozemarijn is toegevoegd. “Dat houdt de boel koel en ruikt ook nog erg lekker.”
De volgende dag is het verzengend heet. Ik ben net bezig met de rouwkaart als de telefoon gaat. Het is de dochter. “Wil je alsjeblieft meteen komen? Het is helemaal mis. Vader is groenig aan het verkleuren en er zijn vliegen!” Ik leg mijn werk neer en haast mij naar het huisadres. Al op het tuinpad komt mij een onmiskenbare geur tegemoet. De dochter is over haar toeren van wat zij binnen heeft aangetroffen en staat er op dat vader per direct wordt opgehaald en naar de gekoelde ruimte van ons uitvaartcentrum wordt gebracht. Over zielenrust en Rudolph Steiner wordt niet meer gesproken. Even later wordt meneer door onze collega’s van het vervoer in een plastic hoes geritst en op de brancard gelegd. Met een ronkende dieselbus wordt hij naar de gekoelde ruimte overgebracht. De dochter kijkt haar vader na. Het is natuurlijk bijzonder treurig dat meneer nu niet volgens zijn levensvisie uitgevaren kan worden.
Op weg naar huis speelt er een liedje door mijn hoofd. “It’s not easy being’ green!”
Kermit had groot gelijk.
Andere Blogs
| Het allerlaatste stukje | |
| De naturapolis | |
| Cupcakes | |
| It is not easy being green! | |
| Dooddoeners | |
| Omzien in liefde | |
| Laat OMA thuis! | |
| Druk met de liefde | |
| Groen wordt het nieuwe zwart | |
| Resomeren | |
| Koppelbed | |
| Het Bos der Omarming | |
| Controlfreak | |
| Verdrietig nieuws | |
| Spreken is Goud | |
| De juiste woorden | |
| Lekker goedkoop | |
| David en het steentje | |
| Een zeemansgraf | |
| Een beetje thuis in de familiekamer |