David en het steentje
Het is warm in de hal van de koffiekamer van De Nieuwe Ooster Begraafplaats. De uitvaartdienst is afgelopen en de meeste belangstellenden zitten nog aan hun eerste kopje koffie. Ik besluit om de buitendeuren wijd open te zetten en buiten in het zonnetje te wachten om straks de belangstellenden gedag te zeggen.
“Pardon mevrouw, weet u misschien de kortste weg vanaf hier naar het herdenkingsmonument David?” Ik leg de jongeman uit dat ik geen medewerker van de Oosterbegraafplaats ben maar dat ik iemand voor hem zou kunnen halen. “O, sorry,” stamelt de jongen. “U bent zo in het zwart gekleed, dus ik dacht, zij weet hier de weg wel.” “Heb je een grafnummer van het graf van David,” vraag ik, “dan kan ik het voor je navragen?” De jongen lacht. “Nee, ik bedoel het speciale David-monument dat is opgericht om mensen te eren die hun lichaam ter beschikking hebben gesteld aan de wetenschap. Mijn oma ligt misschien daar bij David … nou ja, haar as dan. Of misschien ligt ze daar nog niet, dat zullen we nooit weten.”
“Wat mooi dat je oma dat heeft gedaan,” zeg ik bewonderend. De jongeman knikt trots. “Het kwam eigenlijk door mij. Ik studeer nu drie jaar bewegingswetenschappen. Ze vond dat fantastisch. Ik vertelde haar vaak over hoe leerzaam de lessen anatomie waren en hoe dankbaar studenten zijn dat er mensen zijn, die hun lichaam daarvoor ter beschikking stellen. Hoe vaker ik over mijn studie vertelde, hoe vaker ze zei dat zij dat ook een mooi idee vond.” Het blijft even stil. “Toen ze vorig jaar onverwacht overleed, bleek ze alles al geregeld te hebben met de VU in Amsterdam. Ook de verplichte handgeschreven wilsbeschikking lag klaar. Mijn moeder had het er wel moeilijk mee hoor. Mijn oma’s lichaam werd binnen 24 uur opgehaald door een uitvaartondernemer die de VU had geregeld en de afscheidsdienst zonder oma was wel een beetje vreemd. Maar ik vind het nog steeds een ongelofelijk prachtig gebaar van haar,” voegt hij er zacht aan toe.
De stoffelijke resten van mensen die hun lichaam ter beschikking hebben gesteld bij de afdeling Anatomie van het VU medisch centrum, worden altijd op De Nieuwe Ooster in Amsterdam collectief gecremeerd. De asresten worden vervolgens uitgestrooid in het bosprieel achter het David-monument. Dit monument is geïnspireerd op de torso van de David van Michelangelo.
“Er is een jaarlijkse herdenkingsdienst bij het monument, speciaal voor nabestaanden waar ook studenten en medewerkers van de VU bij aanwezig zijn. Maar die herdenking heb ik dus gemist,” zegt de jongeman sip. “Nu was ik in de buurt en wilde toch even hiernaartoe.” “Het bosprieel ligt aan de andere kant van de begraafplaats,” leg ik uit, “gewoon rechtdoor het hoofdpad volgen. Het is best wel ver hoor. Je had waarschijnlijk beter de andere ingang kunnen nemen. Dan had je daar bij de bloemenstal nog een bloemetje voor oma kunnen kopen,” voeg ik er plagerig en met een knipoog aan toe. “O, maar ik heb deze al,” zegt de jongen en opent zijn hand. Er ligt een ronde witte steen in. “Mijn oma had Joodse roots. Dan leg je een steen in plaats van bloemen.”
De jongeman zwaait nog even en loopt dan op zijn gemak het hoofdpad op, mij mijmerend achterlatend over David en over het steentje. Die David was een held. Hij schakelde de reus Goliath uit, enkel gewapend met een slinger en een steentje. Eigenlijk is deze oma is ook zo’n held die met een ogenschijnlijk klein gebaar, iets heel groots heeft bereikt! Want zij is één van hen … één van die mensen die voor ons aller welzijn hun lichaam schonken aan de wetenschap.
Andere Blogs
| Het allerlaatste stukje | |
| De naturapolis | |
| Cupcakes | |
| It is not easy being green! | |
| Dooddoeners | |
| Omzien in liefde | |
| Laat OMA thuis! | |
| Druk met de liefde | |
| Groen wordt het nieuwe zwart | |
| Resomeren | |
| Koppelbed | |
| Het Bos der Omarming | |
| Controlfreak | |
| Verdrietig nieuws | |
| Spreken is Goud | |
| De juiste woorden | |
| Lekker goedkoop | |
| David en het steentje | |
| Een zeemansgraf | |
| Een beetje thuis in de familiekamer |