Kraaien
“En toen ik vroeg naar de dragers liet die man mij foto’s zien van zes van die kraaien met een hoge hoed. Dat voelde gewoon niet goed. Nou, toen heb ik jullie maar gebeld. Want jullie zijn toch allemaal vrouwen?” Ik geef bevestigend antwoord aan de dame die ik aan de lijn heb. “Jazeker, u spreekt met Vrouwen van Sereen. Vindt u het anders prettig als ik even langskom? Dat praat wat makkelijker.” “Dat is goed,” antwoordt de dame, “ik ben in het huis van mijn moeder.” En ze geeft mij het adres.
Even later zit ik met een kopje thee bij de dame op de bank. Ik kijk bewonderend naar de enorme boekenkast die bijna de hele kamer beslaat. De dame volgt mijn blik. “Allemaal boeken over vrouwen en feminisme,” zegt ze, “mijn moeder was een feministe van het eerste uur. Ze beweerde dat ze zelfs mee gedaan heeft met BH-verbranding van de Dolle Mina’s,” voegt ze er grinnikend aan toe. Het blijft even stil. “Haar dood was niet geheel onverwacht. Ze wist dat het er aan kwam. Eigenwijs als ze was, heeft ze al haar wensen voor de uitvaart nog op papier gezet. Kijk maar.” Ik bekijk het wensenlijstje en lees: witte rouwauto, roze bloemen, begraven, niet cremeren en een witte kist met dragers. De dochter vervolgt haar verhaal: “Omdat ik eerst dacht dat de verzekeringsmaatschappij de uitvaartverzorger bepaalt, kwam hier vanmiddag een statige uitvaartmeneer. Maar toen hij mij die folder van die kraaien, sorry, dragers, liet zien, herinnerde ik mij gelukkig eens gelezen te hebben dat dit niet zo hoeft. Dus toen belde ik jullie. Ze zucht opgelucht. “Allemaal vrouwen. Dat zou ze mooi gevonden hebben.” Ze neemt een slokje van haar thee. “En laat die dragers maar zitten hoor, we rijden haar kist wel gewoon op een karretje naar het graf.”
Gelukkig kan ik haar uitleggen dat er tegenwoordig heel veel mogelijk is op het gebied van dragers. “We zien vaak dat de familie deze taak zelf op zich neemt, maar er zijn ook verschillende vrouwelijke draagstersgildes of zelfs studentes die deze eervolle taak letterlijk op hun schouders nemen.” “Studentes?” reageert de dame enthousiast. Ze ziet het duidelijk al helemaal voor zich.
“Zijn we er klaar voor, dames?” vraag ik fluisterend aan het zestal frisse meiden voor mij. Het is de dag van de uitvaart en de witte rouwauto staat geparkeerd voor de begraafplaats. Op mijn teken tillen ze de kist van mevrouw uit de rouwauto, om hem vervolgens in één vloeiende beweging op de schouders te nemen. Snel haal ik nog even een klemzittende paardenstaart tussen kist en schouder vandaan. In synchrone perfectie dragen de studentes mevrouw naar haar laatste rustplaats. Ik kijk bewonderend toe want ik weet dat het schouderen van een kist soms best zwaar kan zijn. Maar de dames doen het elegant en schijnbaar moeiteloos. Ze zetten mevrouw zorgvuldig neer op de balkjes op het graf en nemen de touwen ter hand.
De dominee opent haar map voor de laatste woorden. “Op verzoek van mevrouw lezen we vandaag uit het Bijbelboek Spreuken,” zegt ze plechtig. “Een sterke vrouw, wie zal haar vinden …”
Ik kijk om mij een heen en vang de blikken van de dochter van mevrouw en die van de draagsters. We knikken woordeloos bevestigend naar elkaar.
Sterke vrouwen. Gevonden.
Andere Blogs
| Het allerlaatste stukje | |
| De naturapolis | |
| Cupcakes | |
| It is not easy being green! | |
| Dooddoeners | |
| Omzien in liefde | |
| Laat OMA thuis! | |
| Druk met de liefde | |
| Groen wordt het nieuwe zwart | |
| Resomeren | |
| Koppelbed | |
| Het Bos der Omarming | |
| Controlfreak | |
| Verdrietig nieuws | |
| Spreken is Goud | |
| De juiste woorden | |
| Lekker goedkoop | |
| David en het steentje | |
| Een zeemansgraf | |
| Een beetje thuis in de familiekamer |