Levensverhalen
Er ligt een wirwar van verweerde fotoalbums en losse foto’s voor mij op tafel. Ik spreek vanochtend met een familie van wie de ‘Pater Familias’ op zeer hoge leeftijd overleed. Zijn afscheidsdienst hebben we al grotendeels opgetuigd. Een handige neef maakt een fotopresentatie, achterkleinkinderen dragen een zelfgeschreven gedicht voor en over de muziek was geen enkele twijfel … meneer was een diehard Sinatra-fan van het allereerste uur. Alleen met de sprekers wil het niet zo lukken.
Geen praters
“Wij zijn gewoon niet zo van die praters,” legt een kleindochter verontschuldigend uit “maar om nou helemaal niets te zeggen op de uitvaart, dat voelt ook niet goed.” Mijn voorstel om een levensverhaal voor meneer te schrijven en deze tijdens de uitvaart voor te lezen, wordt dan ook met enthousiasme en opluchting ontvangen. “Pracht idee!” vindt een tante. “Hij heeft een heel interessant leven gehad. Eigenlijk zonde om die verhalen verloren te laten gaan. Hij vertelde ze graag.” Al gauw buitelen de normaal zo ingetogen familieleden over elkaar heen met verhalen en overleveringen. Hoe meneer als 14-jarig ketelbinkie op de grote vaart ging naar verre oorden en een aapje mee naar huis nam. Hoe hij in de oorlog onderdook om aan de ‘Arbeitseinsatz’ te ontkomen. Alle hoogte- en dieptepunten uit zijn leven komen in sneltreinvaart voorbij. Ik maak aantekeningen en kijk in het rond. De familie, die een half uur geleden nog zat te somberen aan tafel, zit te glimmen bij de liefdevolle herinneringen die ze samen ophalen. Hoe ontroerend.
Op reis langs herinneringen
Een levensverhaal of In Memoriam schrijven voor een overledene doen we steeds vaker. Ik vind het prachtig om te doen. Door alle verhalen mag je even om het hoekje gluren naar vroeger. Geweldig om zo met een familie mee te gaan op reis langs hun herinneringen. Het allermooiste vind ik echter dat ik door al die verhalen een heel andere kijk op de wereld heb gekregen. Als ik vroeger opstond en de tv aanzette om het ochtendnieuws nog even mee te pakken, dan werd ik nog voor mijn eerste kopje koffie al overspoeld met ellende, negativiteit en rampspoed. Mismoedig vroeg ik mijzelf dan wel eens af in wat voor wereld wij nou toch eigenlijk leven. Maar door al die ontroerende, inspirerende, liefdevolle verhalen van Volendammers, Edammers en Waterlanders van vroeger en nu, heb ik toch een beetje een antwoord gekregen op deze vraag.
Eén woord
We leven in een wereld van tien keer vallen en elf keer opstaan. Van zonder morren, kei- en keihard werken omdat je je kinderen het allerbeste gunt. In een wereld van hechte vriendschappen die soms een heel leven meegaan. Van familie, die ondanks gekibbel, lief en leed deelt. Van winnen en samen vieren. Van verliezen en troost vinden. En bij al deze verhalen aan het einde van iemands leven, komt er altijd één woord onvermijdelijk bovendrijven en dat is: liefde. Tot ik begon met het schrijven van deze levensverhalen besefte ik eigenlijk niet hoe on-ge-lo-fe-lijk veel liefde er in de wereld is. In ieder geval in onze gemeenten.
Andere Blogs
| Het allerlaatste stukje | |
| De naturapolis | |
| Cupcakes | |
| It is not easy being green! | |
| Dooddoeners | |
| Omzien in liefde | |
| Laat OMA thuis! | |
| Druk met de liefde | |
| Groen wordt het nieuwe zwart | |
| Resomeren | |
| Koppelbed | |
| Het Bos der Omarming | |
| Controlfreak | |
| Verdrietig nieuws | |
| Spreken is Goud | |
| De juiste woorden | |
| Lekker goedkoop | |
| David en het steentje | |
| Een zeemansgraf | |
| Een beetje thuis in de familiekamer |