Ondanks de afstand, toch zo dichtbij.
Enige tijd geleden stond er in een dagblad een paginagrote advertentie met de tekst: “Uitvaartverzorgers Bedankt!”. Hartstikke lief natuurlijk maar ik voelde mij toch enigszins opgelaten. Natuurlijk is het zo dat wij in ons vak nu extra risico lopen, maar laten we eerlijk zijn, dat geldt ook voor buschauffeurs, vakkenvullers en schoonmakers. En wij blijven, net zoals deze mensen, ook met hart en ziel ons werk doen en passen ons, aan de veiligheidseisen die gesteld zijn, aan. Iedereen wordt door deze crisis heel hard en in het hart geraakt.
In de eerste weken was het omdenken best uitdagend. Want ondanks dat er in onze branche de laatste decennia veel veranderde, verliepen de meeste uitvaarten toch vaak volgens een redelijk vast patroon: condoleancebezoek aan huis of in een uitvaartcentrum, uitvaartdienst voorafgaand aan de begrafenis of crematie in een kerk of aula en aansluitend gelegenheid om na te praten met koffie of een borrel. Een en ander strak geregisseerd door wat er op de rouwkaart beschreven stond.
Maar wat jaren aan uitvaartvernieuwende initiatieven maar langzaam voor elkaar kregen, lukte het Coronavirus binnen enkele weken. De uitvaarttradities gingen noodgedwongen massaal op de schop. Weg waren de grote afscheidsdiensten, het condoleancebezoek en de troostende handdrukken en omarmingen. In plaats daarvan kwamen er binnen een week livestream uitvaartdiensten omdat er maar 30 personen fysiek aanwezig mogen zijn tijdens de dienst, indrukwekkende anderhalve-meter-erehagen, online forums voor nabestaanden en geven we luchtkussen in plaats van een handdruk.
En het klinkt tegenstrijdig, maar nu er minder mensen bij de uitvaart aanwezig mogen zijn, wordt er grotere verbondenheid ervaren. Het is bijzonder om te zien dat wij mensen beschikken over een enorme dosis aanpassingsvermogen. Families hebben begrip voor de maatregelen, ze willen zelf geen risico lopen of anderen besmetten. We ervaren dat een klein aantal aanwezigen niets afdoet aan de waardigheid en intensiteit van het afscheid. Integendeel.
We zien ook dat belangstellenden die niet bij de dienst aanwezig kunnen zijn creatiever worden in het afscheid nemen. Zo ontvangen veel nabestaanden lange troostende brieven en kaarten, hangen buren massaal de vlag halfstok en worden overleden bewoners van verzorgingshuizen uitgezwaaid vanaf de balkons omdat een erehaag in de hal van het huis nu niet kan. Stuk voor stuk initiatieven die de nabestaanden een groot hart onder de riem steken.
Het is een hele andere beleving. Als de familie via de rouwkaart opriep om bijvoorbeeld een enkele bloem als laatste groet mee te nemen naar de uitvaart, dan was het prachtig als daar gehoor aan werd gegeven. Maar nu zien we dat er ongevraagd belangstellenden langs de route staan die in het voorbijgaan een enkele bloem op de rouwauto leggen. Hetzelfde gebaar maar in deze omstandigheden zo anders. Ondanks de afstand, toch zo dichtbij. Je wordt er stil van.
Andere Blogs
| Het allerlaatste stukje | |
| De naturapolis | |
| Cupcakes | |
| It is not easy being green! | |
| Dooddoeners | |
| Omzien in liefde | |
| Laat OMA thuis! | |
| Druk met de liefde | |
| Groen wordt het nieuwe zwart | |
| Resomeren | |
| Koppelbed | |
| Het Bos der Omarming | |
| Controlfreak | |
| Verdrietig nieuws | |
| Spreken is Goud | |
| De juiste woorden | |
| Lekker goedkoop | |
| David en het steentje | |
| Een zeemansgraf | |
| Een beetje thuis in de familiekamer |